Σήμερα το χωριό μου η Ελάτη Κοζάνης, ένα από τα ομορφότερα χωριά όχι μόνο της Κοζάνης, αλλά ολόκληρης της Δυτ. Μακεδονίας πανηγυρίζει, γιορτάζει και τιμά τον πολιούχο της Άγιο Χριστόφορο.
Εύχομαι σε όλους τους Ελατιώτες χρόνια πολλά!!! Σε όποιο μέρος της Ελλάδας ή του κόσμου και αν βρίσκονται, ο άγιος Χριστόφορος να τους προστατεύει και η χάρη του να τους δίνει υγεία, χαρά, δύναμη, αισιοδοξία και να ξεπερνάνε όλες τις δυσκολίες που παρουσιάζονται στη ζωή τους. Παίρνοντας αφορμή από την σημερινή ημέρα, θέλησα να γράψω τον λόγο που γιορτάζουμε σήμερα, το πανηγύρι. Θέλησα να συμπληρώσω ένα κομμάτι της ιστορίας του χωριού μας που πολλοί από τους συγχωριανούς μας δεν γνωρίζουν.
Οι Ελατιώτες ανέκαθεν ήταν και παραμένουν βαθιά θρησκευόμενοι χριστιανοί. Αυτό αποδεικνύεται και σήμερα από τις πολλές εκκλησίες, εξωκλήσια και εκκλησάκια που έχουμε μέσα και έξω από το χωριό. Στο κέντρο του χωριού (στο μεσοχώρι) βρίσκεται κτισμένη η τρανή η εκκλησιά. όπως συνηθίζουμε να λέμε, της κοιμήσεως της Θεοτόκου. Μέχρι το 1930 περίπου, η Ελάτη γιόρταζε και πανηγύριζε τον δεκαπενταύγουστο της παναγίας, που ήταν η πολιούχος και προστάτης του χωριού.
Εκείνη τη χρονιά, ένα ανοιξιάτικο πρωινό συνέβη κάτι τρομερό, ένα μεγάλο γεωλογικό φαινόμενο. Αρχικά, ακούστηκε ένα δυνατό βουητό, η γη σείστηκε και στην περιοχή κοντά στον άγιο Χριστόφορο, έβγαινε από το έδαφος κόκκινη σκόνη. Το είχε δει ο παππούς μου που βρίσκονταν εκείνη την ώρα κοντά στην περιοχή και όλοι οι χωριανοί που έτρεξαν στη συνέχεια να δούνε τί είχε συμβεί. Ολόκληρη η περιοχή από τον άγιο Χριστόφορο και κάτω είχε βουλιάξει. Από την ξινομηλιά, άγιος Χριστόφορος μέχρι απέναντι στη φτέρη το μέρος είχε πάθει καθίζηση. Μέχρι και σήμερα φαίνεται καθαρά η περιοχή που είχε βουλιάξει, φαίνονται όλα τα κοψίματα. Η παλιά εκκλησία του αγίου Χριστοφόρου ήταν πέτρινη κτισμένη λίγο πιο κάτω από την σημερινή εκκλησία.
Σ΄ εκείνο το σημείο σταμάτησε και η καθίζηση του εδάφους χωρίς η εκκλησία να πάθει την παραμικρή ζημιά. Οι χωριανοί πίστεψαν πως ο άγιος Χριστόφορος είχε κάνει το θαύμα, σταμάτησε εκεί το κακό και έσωσε το χωριό από την κατολίσθηση. Γι’ αυτό τον λόγο οι χωριανοί μας αποφάσισαν να καθιερώσουν ως πολιούχο και προστάτη του χωριού μας τον Άγιο Χριστόφορο. Από τότε το 1930 περίπου, το πανηγύρι μεταφέρθηκε από τον δεκαπενταύγουστο στις 9 Μάιου στη γιορτή του αγίου Χριστοφόρου. Γι’ αυτό και έχουμε εξωκλήσι πολιούχο. Συνήθως, οι εκκλησίες των πολιούχων αγίων βρίσκονται μέσα στα χωριά.
Την ιστορία μου την είχε διηγηθεί, όταν ζούσε, ο παππούς μου ο Δημητράκης Ντίνας που τότε ήταν 13 χρονών.
Εις μνήμην του Παππού μου Ντίνα Δημητρίου και της γιαγιά μου Χρυσούλας.
Χρύσα Νικ. Ντίνα Νηπιαγωγός – Ειδική Παιδαγωγός
