Παρατηρεί κανείς τα όσα γράφονται τις τελευταίες ώρες για τη δολοφονία της Γαρυφαλλιάς και για τον δολοφόνο της και αναρωτιέται αν αυτή η χώρα έχει σωσμό.
Αν η ελληνική κοινωνία είναι πράγματι τόσο βαριά άρρωστη που δεν υπάρχει κάτι για να την γιατρέψει.
Το σχόλιο δεν αφορά αυτή τη φορά πως κάτι σάπιο υπάρχει στην «αγία» ελληνική οικογένεια (γιατί υπάρχει).
Δεν αφορά τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας ώστε να φτάνουμε στο σημείο να μιλάμε για απανωτές δολοφονίες γυναικών με έμφυλα χαρακτηριστικά.
Αφορά κυρίως το γεγονός ότι ακόμη και μετά την φρικτή δολοφονία μιας γυναίκας, οι περισσότεροι συνεχίζουμε να τη δολοφονούμε. Δεν την αφήνουμε να ησυχάσει, προσβάλλουμε την μνήμη της, την οικογένειά της, το στίγμα που άφησε σ’ αυτό τον τόπο, αυτά τα λίγα χρόνια της ζωής της.
Και το κάνουμε με τόσο άθλιο τρόπο που τελικά γινόμαστε συνένοχοι στο έγκλημα της γυναικοκτονίας.
Παρατηρείστε τι έχει γίνει μετά τη δολοφονία στη Φολέγανδρο και θα καταλάβετε.
Ο αρχικός σκοτωμός για το αν είναι γυναικοκτονία ή όχι έχει πάρει πλέον ακόμη πιο άθλιες διαστάσεις.
