Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν στο Μίλοβαν Τζίλας, μια εξέχουσα φυσιογνωμία του κινήματος των Παρτιζάνων και στενού συνεργάτη του Τίτο στη διαμόρφωση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Το βιβλίο του «Χώρα χωρίς Δικαιοσύνη» είναι μια αναφορά στη διάπραξη Πολιτικών συνθηκών που με καθεστωτική νοοτροπία διαμορφώνουν τις υποταγμένες κοινωνίες. Βλέποντας τον Σταλινισμό να απλώνεται ως ανίατο νόσημα και στη χώρα του, διαπίστωσε ότι η έλλειψη ηγετικών πολιτικών μορφών αντίδρασης, δημιουργούσε μία μετριότητα στην οποία δεν είχαν θέση οι σκεπτόμενοι και ο διανοητικός προβληματισμός, πάρα μόνο οι πρόθυμοι να συνεισφέρουν «ως χρήσιμοι ηλίθιοι».
Θα μου πείτε τι μας ενδιαφέρει τώρα εμάς τι συνέβαινε στις πολιτικές αντιλήψεις της Γιουγκοσλαβίας για την εδραίωση της Σοσιαλιστικής διαχείρισης; Αυτή, ούτως ή άλλως και με τη συνδρομή του «Αριστερού» Νταλέμα διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη από τα Νατοϊκά στρατεύματα, ώστε να εξαφανισθεί κάθε ίχνος έκφρασης του απελπισμένου «Τρίτου Κόσμου». Επειδή όμως η Ιστορία πρέπει να μας διδάσκει και όταν μάλιστα το παράδειγμά της είναι στη γειτονιά μας, ένας λόγος πάρα πάνω να την λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας.
Ζούμε εδώ και κάποια χρόνια μία ανεκτική θα έλεγα, Άνωθεν Δημοκρατία, η οποία επιβάλλεται χωρίς να σέβεται καν, τους στοιχειώδεις κανόνες της. Μία Δημοκρατία η οποία καθοδηγείται από αυτούς που την διαχειρίζονται με την συγκατάθεση μιας σχετικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Όχι ότι παλιότερα ήταν κάτι καλύτερα, εκτός από μικρές παρενθέσεις που ο Λαός δικαιωνόταν στην πολιτική ζωή του Τόπου μας. Όμως αυτές οι παρενθέσεις γρήγορα στοχοποιήθηκαν και υπονομεύτηκαν από τους κατέχοντες τα μέσα στρέβλωσης της αλήθειας, έτσι ώστε να είναι εύκολα «διαχειρίσημη», η επηρεαζόμενη και ευάλωτη Κοινή Γνώμη.
Σε μια Δημοκρατία που το επιβαλλόμενο Δίκαιο λειτουργεί εις βάρος των Πολιτών, είτε από τις συνθήκες που τους εξαναγκάζουν να υποταχθούν σε ανέλεγκτες απαιτήσεις ( βλέπε Οικονομική Χρεοκοπία της Χώρας μας, που εξαΰλωσε την Μικρομεσαία Τάξη και μας έχει σε Οικονομική και Κοινωνική ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ για να μην σηκώσουμε κεφάλι. Κανείς, μα κανείς δεν λογοδότησε γι’ αυτό το έγκλημα. Κανείς, μα κανείς δεν παραπέμφθηκε στην Τακτική Δικαιοσύνη ώστε να δικαιωθεί αυτός ο ΑΔΙΚΑΙΩΤΟΣ Λαός που τον διασύρανε, συν της άλλης). Είτε από εγκλήματα των πολιτικά υπευθύνων, που στάθηκαν αφορμή να χαθούν δεκάδες συμπολίτες μας και ανάμεσά τους Νέοι Άνθρωποι και να χαρακτηρίζονται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ως πλημμελήματα, αφήνοντας αδικαίωτη τη μνήμη τους και τον πόνο των συγγενών τους.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι δίκαιο είναι αυτό, όταν δεν φθάνει στην τακτική Δικαιοσύνη η Χρεοκοπία της Χώρας μας και καταδικάζεται χωρίς Δίκη να πληρώσει ο ταλαίπωρος Λαός, ή να αποφασίζει μια σχετική πλειοψηφία στη Βουλή για την μορφή του αδικήματος που θα παραπεμφθούν οι πιθανόν ένοχοι… Το παρόν κείμενο δεν έχει σκοπό να ερμηνεύσει την υπάρχουσα νομολογία για να μην παρεξηγηθώ, αλλά να διαμηνύσει το Κοινό περί Δικαίου αίσθημα που εκφράζει την Ελληνική κοινωνία γενικότερα. Αυτό το Κοινό περί Δικαίου αίσθημα που με διακατέχει, είναι να μην μπορώ να αντιληφθώ επίσης, ποια νομική ερμηνεία δικαιολογεί στο έγκλημα διαφθοράς του ΟΠΕΚΕΠΕ, το πρόστιμο που επεβλήθη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή – τετρακόσια δέκα πέντε εκατομμύρια ευρώ – να το πληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος που δεν έφταιξε σε ΤΙΠΟΤΑ. Δηλαδή τι μας λένε, άλλος Π… και άλλος ΠΛΗΡΩΝΕΙ; Πόσο δηλαδή μπορεί να είναι ανεκτή μία Δημοκρατία που με θεωρεί «χρήσιμο ηλίθιο»… Θα μπορούσα να επικαλεσθώ από την ΠΟΛΙΤΕΙΑ του ΠΛΑΤΩΝΑ «Η ηθική υπερισχύει της δικαιοσύνης απέναντι στην αδικία…». Αλλά σιγά μην ιδρώσει τ’ αυτί τους. Ας είναι καλά ο Φραπές, ο Χασάπης και τ’ άλλα παιδιά.
Μαγκλάρας Βασίλης [email protected]
