Στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης έχω ξαναβρεθεί, όχι μόνο ως επισκέπτρια, αλλά και ως εκθέτρια κι ομιλήτρια. Η “Παρέμβαση”, ως λογοτεχνικό περιοδικό, ως εκδόσεις και ως φορέας πολιτισμού, έδωσε και φέτος το παρών στην έκθεση. Απολαύσαμε και πάλι αυτό το διαμαντάκι της ωραίας πόλης των φοιτητικών μας χρόνων. Αυτή τη ζόρικη όμως χρονιά τα πράγματα “μετράνε” και αλλιώς. Δεν είναι μόνο ο κόσμος του βιβλίου που βάλλεται και πρέπει να κρατηθεί ψηλά. Δεν είναι μόνο η γνώση που επιβάλλεται να στέκεται όρθια σε όλους τους καιρούς. Δεν είναι μόνο ο κόσμος που αγκάλιασε την επιτυχημένη φετινή έκθεση, δεδομένων μάλιστα των δυσμενών συνθηκών. Είναι ο πολιτισμός που πρέπει να είναι εδώ για να κινεί τη σκέψη όταν όλα τα άλλα ατονούν. Είναι η ανάταση ψυχής που τόσο μας είχε λείψει. Είναι η ανάσταση της κοινωνικότητάς μας που έπιασε πάτο. Είναι η ελπίδα ότι όλα μπορούν να είναι ξανά εδώ όπως άλλοτε. Είναι όλα αυτά που δίνουν νόημα σε κάθε απλό. Η φετινή έκθεση έπαιξε πολλούς ρόλους: λογοτεχνικούς, πολιτιστικούς, κοινωνικούς, ψυχολογικούς. Για όλους αυτούς τους λόγους αξίζει ένα “εύγε” στην απόφαση για την πραγματοποίησή της, στην υλοποίηση, στην ασφαλή διοργάνωση, στους ανθρώπους που εργάστηκαν, σ’ αυτούς που συμμετείχαν, σε όσους στήριξαν, σε όλους εκείνους που βρήκαν “ψυχή” να το παλέψουν μέσα σε μια τόσο δύσκολη εποχή με αμέτρητα αντικειμενικά εμπόδια, σε μια εποχή όπου τα πάντα “ματαιώνονται” στην κυριολεξία και στη μεταφορά.
Αυτή η έκθεση “μετράει” αλλιώς.
