Όλες οι χώρες της γηραιάς Ευρώπη γιορτάζουν τη λήξη του 2ου παγκόσμιου πολέμου, σε μας γίνεται το αντίθετο, γιορτάζουμε την έναρξή του. Πολλοί λεν γιατί το όχι το είπε ο δικτάτορας της χώρας μας Μεταξάς. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο δικτάτορας ήταν άνθρωπος των Γερμανών. Ένας καταπιεστής του λαού του. Υποψιάζομαι ότι με το «μπερντάκι» που δώσανε οι δικοί μας στα βουνά της Αλβανίας τους συνεταίρους του Ιταλούς, αυτή η αρχή του πολέμου στάθηκε στα μυαλά του κόσμου μας η καλή ευκαιρία να γιορτάζουμε την έναρξη και την «παπάρα» που φάγαν οι Ιταλιάνοι και δεύτερο ήταν απάντηση και στο μισητό δικτάτορα που τυράννησε για αρκετό καιρό την πατρίδα μας. Έτσι δοξασμένος ήταν αυτός ο τόπος και οι άνθρωποι του.
Έτσι τώρα που σκέφτομαι εκείνα τα δοξασμένα χρόνια και γράφω για αυτά, σκέφτομαι και το δικό μου ριζικό μία και σήμερα τραβάω και εγώ τον δικό μου ανήφορο. Βρίσκομαι στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Λάρισας και «πολεμάω» ένα αιμάτωμα στο κεφάλι μου το ποντιακό και προσπαθώ να το εξοντώσω. Με συγκίνηση έρχονται ένας ένας οι γιατροί στο μυαλό μου όσοι προσπάθησαν να με γιατρέψουν. Είναι ο δικός μου στρατός που παλεύει για να «ρεγουλάρει» την ποντιακή μου κεφάλα. Θέλω να αρχίσω τις ευχαριστίες μου από τον Ζερεφό Χρήστο, μιας και διαχειρίστηκε άμεσα το πρόβλημα μου. Είναι ένα παλικάρι που ήρθε από την Αγγλία με άριστη γνώση της νευροχειρουργικής επιστήμης. Τον φιλικότατο Μπρότη Αλέξανδρο που έπιασε τον νυστέρι του και με χειρούργησε. Ο Αλέξανδρος είναι από τα δικά μας μέρη, ο πατέρας του κατάγεται από το βλάχικο Μαλακάσι και η μάνα του από την τόσο όμορφη και συνάμα τόσο άγνωστη για μας Αφρική. Στην ομάδα που διαχειρίστηκε το πρόβλημά μου ήταν και η γλυκύτατη και πάντα χαμογελαστή Τάσιου Αναστασία καθώς και ο δυναμικός νέος γιατρός Καλογεράς Διαμαντής. Επίσης η Αρβανίτη Χριστίνα και η Καραγιάννη Μαρία από τη Δεσκάτη από πατέρα και Τούργια Κρανιά η μάνα. Σπουδαίοι γιατροί και οι Σπηλιωτόπουλος Θεοδόσης και Φωτοκόπουλος Γιώργος. Δεν γνώρισα τον Πατεράκη Κων/νο και Φούντα Κων/νο αντίστοιχα υποδιευθυντή και διευθυντή της νευροχειρουργικής κλινικής του πανεπιστημιακού νοσοκομείου. Όλοι τους είναι γιατροί που με σεβασμό για αυτούς μιλάει το προσωπικό της κλινικής.
Δεν μπορεί να μην αναφερθώ στο νοσηλευτικό προσωπικό που τραβάει (όχι με την κακώς εννοούμενη λέξη) το «κουπί της γαλέρας». Δεν περπατάνε, τρέχουν, όχι γιατί τις κυνηγάει κανείς, αλλά από έναν υποδειγματικό επαγγελματισμό που όταν τον εκτελούν με τέτοιο τρόπο τους ζηλεύεις…
Τέλος εκφράζοντας τις ευχαριστίες μου για όλους τους παραπάνω ειδικούς της νευροχειρουργικής δεν θέλω επ’ ουδενί να μην αναφερθώ στο υπέροχο βοηθητικό προσωπικό που με «επιλοχία» την κυρία Νίκη την όλο κέφι που το μεταδίδει στους συναδέλφους της…
