Στις 10 Ιουνίου 1944, το μικρό χωριό Δίστομο στη Βοιωτία έζησε έναν από τους πιο σκοτεινούς εφιάλτες της Κατοχής. Μέσα σε λίγες ώρες, τα ναζιστικά στρατεύματα της Γερμανίας εκτέλεσαν 229 αμάχους, ανάμεσά τους γυναίκες, ηλικιωμένους, ακόμη και βρέφη. Δεν επρόκειτο για «αντίποινα», όπως προσπάθησαν να το παρουσιάσουν – ήταν μια τυφλή σφαγή, μια πράξη βαθιάς απανθρωπιάς, που στόχευε να κάμψει την αντίσταση ενός ολόκληρου λαού μέσω του τρόμου.
Τα σπίτια πυρπολήθηκαν, τα κορμιά βεβηλώθηκαν, η φρίκη άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα σε κάθε πέτρα του χωριού. Κι όμως, το Δίστομο στάθηκε. Θρήνησε, αλλά δεν λύγισε. Έγινε σύμβολο μνήμης και αγώνα, υπενθυμίζοντάς μας πόσο εύκολα μπορεί ο άνθρωπος να γίνει θηρίο όταν κυριαρχείται από τον φανατισμό και το μίσος.
Σήμερα, 81 χρόνια μετά, ο φασισμός και ο ναζισμός δεν έχουν εξαφανιστεί. Αλλάζουν πρόσωπο, λόγο, μέσα. Φορούν τον μανδύα του «πατριωτισμού», της «ασφάλειας», της «τάξης». Υποθάλπουν το μίσος για τον Άλλο, τον διαφορετικό, τον ξένο. Καλλιεργούν τον φόβο και επενδύουν στην άγνοια και στην απογοήτευση.
Στην Ελλάδα του 2025, η άνοδος ακροδεξιών και νεοναζιστικών κινημάτων, η κανονικοποίηση του μίσους και η αποδοχή του εξτρεμιστικού λόγου σε δημόσιο διάλογο καθιστούν την πολιτική ευθύνη ακόμη πιο επιτακτική. Η σιωπή ή η αμφισημία απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις δεν είναι ουδετερότητα – είναι συνενοχή.
Απέναντι σε αυτόν τον διαρκή κίνδυνο, η ευθύνη της Πολιτείας είναι σαφής, ρητή και αδιαπραγμάτευτη: η Νέα Δημοκρατία οφείλει να καταδικάζει απερίφραστα και χωρίς αστερίσκους τον φασισμό και τον ναζισμό. Όχι με μισόλογα, όχι με συμψηφισμούς, όχι με τις επικίνδυνες θεωρίες των «δύο άκρων» που εξισώνουν το θύμα με τον θύτη, την Αντίσταση με τη βαρβαρότητα, τη Δημοκρατία με το μίσος. Η Δημοκρατία δεν προστατεύεται με υπεκφυγές και ισορροπίες – αλλά με τόλμη, συνέπεια και την αλήθεια της Ιστορίας.
Η μνήμη του Διστόμου δεν είναι απλώς ιστορική υποχρέωση – είναι πολιτική και ηθική ευθύνη. Είναι η φωνή των 229 αθώων που μας λένε: Μην ξεχνάτε τι είναι ικανός να κάνει ο άνθρωπος όταν πάψει να βλέπει τον διπλανό του ως άνθρωπο.
Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό δεν ανήκει μόνο στο παρελθόν. Είναι καθημερινός, διαρκής, επίκαιρος. Είναι ο αγώνας για δημοκρατία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και ανθρωπιά.
Αν ξεχάσουμε το Δίστομο, θα επιτρέψουμε να ξανασυμβεί.
ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ
ΝΕ ΠΕ Κοζάνης
