Η 8η Σεπτεμβρίου είναι μια γλυκιά ημέρα. Μια γλυκιά γιορτή. Την κάνει γλυκιά το πρόσωπο που γιορτάζει, η Παναγία. Την κάνει γλυκιά το γεγονός, το Γενέθλιο της Παναγίας.
ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΣΤΗΝ ΥΜΝΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ ΚΑΒΑΣΙΛΑ.
Ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, σπουδαίος θεολόγος-λειτουργιολόγος, έγραψε: ‘’Όταν γεννήθηκε η Παναγία, αναγεννήθηκε ο κόσμος όλος’’. Από τα φοιτητικά μου χρόνια η φράση αυτή σφηνώθηκε στο μυαλό μου και σ’ αυτήν προσφεύγω στις απορίες και στις αναζητήσεις μου. Κάθε κοίταγμα και μια καινούργια αχτίδα φωτός.
Η Εκκλησία, στη γιορτή των Γενεθλίων της Παναγίας, ψάλλει: ‘’..Γεννάται τοίνυν, και ο κόσμος συν αυτή ανακαινίζεται..’’ (Δοξαστικό των Αποστίχων, Εσπερινού 8ης Σεπτ.). Και σε άλλο τροπάριο του Εσπερινού: ‘’.. δι ης [της Παναγίας] ανεπλάσθημεν οι γηγενείς, και ανεκαινίσθημεν’’ (6ο Σχτιηρό Ιδιόμελο, Εσπερινού 8ης Σεπτ.). Επικυρώνεται ο λόγος του Καβάσιλα.
ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΖΙΔΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΤΑΝΟΡΡΕΥΜΑ
Στην περιοχή μας πανηγυρίζει η ιστορική Ιερά Μονή της Παναγίας Ζιδανίου, όπου βρίσκεται και μας προσφέρει τη Χάρη της η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Ζιδανιώτισσας. Στην Α.Π.Β. πανηγυρίζει ο Ιερός Ενοριακός Ναός (και μαζί του όλη η Ενορία) Γενεσίου της Θεοτόκου στο Πλατανόρρευμα. Χρόνια πολλά!
ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, ΣΤΗΝ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΑΣ ΜΑΣ
Το ανθρώπινο γένος, διότι αναζητά φως, στοργή, πραότητα, στρέφεται, συνειδητά ή ασυνείδητα, στην Παναγία. Αυτήν θέλει να συναντήσει. Σ’ αυτήν εκπληρώνονται οι αναζητήσεις του. Η Παναγία είναι το πρόσωπο και γίνεται ο τόπος της ελευθερίας του από τα εσωτερικά πάθη, από τις ίντριγκες, από τις ανόητες διαμάχες, από τις (και πολεμικές και όποιες άλλες αιματηρές και ανθρωποκτόνες) συγκρούσεις.
Το Γενέθλιο της Παναγίας υπομνηματίζει και το γενέθλιο του κάθε ανθρώπου. Και μαζί μ’ αυτό και τη μάνα του καθενός. Γιορτάζω το Γενέθλιο της Παναγίας σημαίνει τιμώ και σέβομαι τη μάνα μου. Στη μάνα μου οφείλω τη γέννησή μου, στην Παναγία τη διαρκή αναγέννησή μου. Μάνα και Παναγία είναι πρόσωπα αλληλένδετα. Δεν μπορώ να πάω στην Παναγία προσπερνώντας τη μάνα μου.
Το είπα το Δεκαπενταύγουστο, το λέω και τώρα: Για να συναντήσω την Παναγία, πρέπει να περάσω μέσα από τη μάνα μου. Δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν μπορώ να πάω στην Παναγία, δεν μπορώ να συναντήσω την Παναγία, έξω από την τιμή και το σεβασμό που οφείλω στη μάνα μου. Για να συναντήσω την Παναγία πρέπει πρώτα να συναντήσω το πρόσωπο της μάνας μου, μέσα από το οποίο ανατέλλει και με καλεί με πραότητα, στην ανακάλυψη της οντολογίας μου, το ολοφώτεινο πρόσωπο της Παναγίας.
Η απαξίωση και η περιφρόνηση στη μάνα δεν είναι αξιοσύνη και παλικαρισμός, είναι υποταγή στις επιταγές του δαίμονα της αποκοπής και της αποσύνδεσης, που είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός του ανθρώπου.
Η καταξίωσή μας, του καθενός από εμάς (μεγαλύτερων και νεότερων γονέων) στις συνειδήσεις των παιδιών μας δεν θα προκύψει από τις καλές τροφές ούτε από τις καλές παιδαγωγικές. Βέβαια όλα αυτά είναι καλά και χρειάζονται. Αλλά δεν αρκούν. Η οντολογία του παιδιού δεν είναι επίπεδη και μονοσήμαντη, είναι πολυεπίπεδη και σταυροειδής. Η καταξίωσή μας στις συνειδήσεις των παιδιών μας εξαρτάται από (κυρίως) την τιμή και τον σεβασμό, που αποδώσαμε ή που αποδίδουμε στη μάνα μας. Και που την τιμή και τον σεβασμό μας (ή την απουσία τους, όταν και όπου υπάρχει) την οσφραίνονται οι ψυχές των παιδιών, με θετικό ή αρνητικό πρόσημο στην καθόλα ανάπτυξη και ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους.
Είθε στη γιορτή των Γενεθλίων της Παναγίας μας, ‘’δι ης ανεπλάσθημεν οι γηγενείς, και ανεκαινίσθημεν’’, να συμμετέχουμε με χαρά και ελπίδα παντού και όλοι.
