Στις χρωστικές αποχρώσεις, η επιδίωξη της πολιτικής, αν δεν είναι καμβάς με αυθεντική υπογραφή, είναι η απατηλή απεικόνιση στο φθαρμένο σεντόνι θερινού σινεμά, που απευθύνεται σε άδεια καθίσματα. Είναι τα χρώματα της ίριδας, που εμφανίζονται μετά την καταιγίδα, για να εντυπωσιάσουν πριν χαθούν στο φως της αλήθειας.
Με αφορμή την ΔΕΘ είδαμε την επεξεργασία της πολιτικής ψευδαίσθησης, να βάφεται μόνο και μόνο για την περίσταση. Αυτό κι’ αν δεν υποδηλώνει πέρα από τις προθέσεις , φτηνά τεχνάσματα για αφελείς, που δύσκολα πλέον τους ανακαλύπτεις. Οι τεχνικολόρ αποχρώσεις της συνεργασίας του ΑΝΕΛκυστήρα , μπορεί να ανεβάσουν κάποιον πρόσκαιρα στην εξουσία, τον βυθίζουν όμως ανελέητα στη συνέχεια, στις θολές αποχρώσεις του Απροσδιόριστου Ιδεολογικά. Η εμφάνιση σε πράσινο φόντο αδικαιολόγητα, φανερώνει την αδυναμία ή την απόκρυψη των αποχρώσεων που συνθέτουν το δικό του προφίλ και όσο κι’ αν το πρασινίζει, δεν συγκρίνεται ούτε συνδέεται με το αυθεντικό ΠΡΑΣΙΝΟ. Γιατί, ότι και να γίνει, το ΠΡΑΣΙΝΟ δεν είναι απλά μια πολιτική απόχρωση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, είναι ο συμβολισμός στο Κοινωνικό Συμβόλαιο της ΑΛΛΑΓΗΣ με το ΛΑΟ, και όσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα, παίζουν με τις αξίες της πολιτικής.
Έτσι δυστυχώς με πολιτικές παραφωνίες μια ακόμη ΔΕΘ πέρασε στην ιστορία της επανάληψης που κατάντησε βαρετή συνήθεια, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο στο σκοπό της. Εν πολύς, μάλιστα, ξεχάσαμε ότι είναι μια εμπορική και μάλιστα Διεθνής έκθεση με οικονομικό ενδιαφέρον, που προβάλλει επιτεύγματα και καταναλωτικές προτάσεις, φέρνοντας τη Θεσσαλονίκη στην επικαιρότητα.
Απ’ όλα αυτά φαίνεται κρατήσαμε μόνο την επικαιρότητα ως ευκαιρία προβολής πολιτικών προθέσεων, αφήνοντας το σκοπό της, υπότιτλο στο έργο που έχουμε ξαναδεί… Αλήθεια έχει δημοσιευτεί – γιατί στη δική μου αντίληψη δεν έχει πέσει- κάποιος απολογισμός για τα οφέλη, τα κέρδη και τις ζημιές αυτής της αναστάτωσης, ή απλά μένουμε στα συμπόσια και τους πανηγυρικούς των ημερών;
Τέλος πάντων τι ψάχνω; Το πράγμα μιλάει μόνο του και θεωρείται δεδομένο και δυστυχώς αποδεκτό, αφού η πληροφόρηση με κάθε μέσον, αυτό μας λέει σε όλους τους τόνους. Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ως ΑΞΙΑ και η αξία χωρίς περικοπές, είναι όλη αφιερωμένη για πολιτικά εκθέματα. Τώρα τι ακριβώς εκθέτουν πως εκτίθενται και πόσο μας εκθέτουν, είναι μια κουβέντα που πρέπει κάποτε να κάνουμε τουλάχιστον με τον εαυτό μας.
Σίγουρα θα θυμάστε πως από τα περίφημα Προγράμματα της Θεσσαλονίκης, φτάσαμε στις υποσχέσεις με άρωμα εκλογών της σημερινής Κυβέρνησης. Όπως σίγουρα σας έχει μείνει και η γεύση της απογοήτευσης του ορμέμφυτου λόγου, που ακοστολόγητα κάθε φορά σου γέμιζε το κεφάλι ενώ σου άδειαζε τη ΖΩΗ. Η στυλιζαρισμένη εμφάνιση της εξουσίας πρόσφερε με γαλαντομία, τροφή στα θερινά μας όνειρα, που φευ, έσβηναν με τα φώτα τις ΔΕΘ, αφήνοντας την ψευδαίσθηση ως απόηχο.
-Να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, ακούστηκε σαν οδύνη του λόγου ο επίλογος και έσπευσε το χειροκρότημα να συγκαλύψει τη βουβαμάρα μας.
Ποιος ήλιος; Ο ΦΟ; Γιατί ο ΓΝΩΣΤΟΣ θέλει δουλειά πολύ για να γυρίσει, που έλεγε και ο ποιητής. Μα προ πάντων θέλει το φως του ασκίαστο, να ζωντανεύει το μόχθο των ανθρώπων, πέρα από το πολιτικό μαρινάρισμα που τον σερβίρει. Διαφορετικά θα είναι όπως έλεγε και ο Νικήτα Μιχαλκόφ στο αριστούργημά του, «Ψεύτης ήλιος».
Μαγκλάρας Βασίλης
