Σήμερα παρά την γιορτινή διάθεση που υπάρχει λόγω της 28ης Οκτωβρίου θέλω να σταθώ σε μια φιλική κουβέντα που έγινε χθες το πρωί σε ένα κεντρικό καφέ και αναφερθήκαμε και πάλι στο θέμα της Νέας Χάραξης της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσσαλονίκης – Βέροια ή Νάουσα (με διάτρηση του Βέρμιου) – Πτολεμαΐδα – Καστοριά – Αλβανία.
Οι γνωστοί φίλοι στο σύνολο τους ή αντέδρασαν αρνητικά ή δείξανε αδιαφορία γιατί έλεγαν το θέμα δεν μας αφορά και δεν μας ενδιαφέρει. Παρά το γεγονός ότι προσπαθούσαμε να τους πείσουμε ότι η υπόθεση αυτή ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ και η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ / ΕΟΡΔΑΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ζητά την στήριξη όλων σας.
Και ενώ η κουβέντα συνεχιζότανε για ώρα, θυμήθηκα μια πολύ διδακτική ιστορία που σας γράφω ευθύς αμέσως, και αξίζει σίγουρα να διαβαστεί και ο καθένας ας πράξει ότι τον φωτίσει ο ΘΕΟΣ.
{ Ένα ποντικάκι κάποτε παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. «Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο;», αναρωτήθηκε. Όταν, όμως, οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, διαπιστώνοντας πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει γρήγορα, λοιπόν, στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο: «Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!»
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: «Κυρ ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για εσάς. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε εμένα! Δε με ενοχλεί καθόλου η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!» Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: «Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!»
Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: «Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω». Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: «Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!»
Και το βόδι απάντησε: «Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! » Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν αυτόν που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα, όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα είχε πιαστεί από την ουρά ένα φίδι …. Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.
Η γυναίκα αρρώστησε βαριά και μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο. Έμεινε λίγες μέρες και επέστρεψε στο σπίτι, αλλά με υψηλό πυρετό. Ο γιατρός συμβούλεψε το σύζυγο να της κάνει ζεστές σουπίτσες. Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!
Η γυναίκα, όμως, πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες πήγαιναν στη φάρμα για να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι. Τελικά, όμως, η γυναίκα δεν τη γλίτωσε! Πέθανε! Στην κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να ταΐσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.
Ο κυρ ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν’ έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη…
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
– Χάσαμε την ανθρωπιά μας και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας!
– Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!
– Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ’ αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!
– Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!
ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ…
Εμείς είμαστε τα ποντικάκια…
Εμείς, όμως, είμαστε και οι κότες…
Εμείς και τα γουρούνια…
Και κυρίως…
Εμείς και τα βόδια!!! }
Νικόλαος Χρ. Κωτίδης
(Ένας αθεράπευτος, ελεύθερος και αδέσμευτος
ενεργός πολίτης του Δήμου Εορδαίας)
