-Εδώ Πολυτεχνείο – Εδώ Πολυτεχνείο… Η φωνή κομμένη σε σπασμένες ανάσες που δεν χώραγαν στα χαμηλωμένα ηχεία του φόβου. – Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο… Κραυγή που κομμάτιαζε το παγωμένο στερέωμα του τρόμου, στη φιμωμένη Πολιτεία του γύψου, που έμελλε στ’ «απείθαρχα» του κόσμου να σπάσουν αγκυλωτούς και αγκυλώσεις.
-Εδώ Πολυτεχνείο – Εδώ Πολυτεχνείο… Το στρίγκλισμα από τις ερπύστριες σκέπαζε το ρόγχο του θανάτου και έπνιγε στην οργή της νύχτας, το απελπισμένο κάλεσμα στον Ύμνο της Ελευθερίας. Ήταν λίγα λεπτά πριν η Πύλη της Αντίστασης λυγίσει και οι πρώτοι νεκροί πάρουν θέση στο Πάνθεον της Ιστορίας μας. Ήταν η άγραφη ώρα στα μητρώα της νύχτας που σκέπαζε το έγκλημα της ανοχής μας «στα χρόνια της Χολέρας».
Η φωνή ραγισμένη ξανακούστηκε στα μουδιασμένα ερτζιανά κύματα. Πάλευε ανάμεσα στα παράσιτα του ραδιοφώνου και στα παράσιτα μιας προδομένης Πολιτείας που έβγαζε απ’ τα σπλάχνα της το τελευταίο μίσος της για τη Δημοκρατία. – Σας ομιλεί το Ελεύθερο Ραδιόφωνο… Η φωνή σπαραχτική. – Σας ομιλεί το Ελεύθερο Ραδιόφωνο… Κάνουμε έκκληση για γάζες και ιατροφαρμακευτικό υλικό… Μην μας αφήνετε… Μην μας εγκαταλείπετε, είμαστε τα παιδιά σας…
Το Θεριό ζέσταινε τις μηχανές του και πληγωμένο όπως ήταν διψούσε για περισσότερο αίμα. Οπλίζοντας το μίσος του με οργή που γυάλιζε τα ανέκφραστα βλέμματα και τις πόρπες του, που έζωναν την εξουσία, όπλισε μια σφαίρα ακόμα στο κορμί της Δημοκρατίας. Τα παράσιτα σκέπαζαν πια τις εκκλήσεις που σταμάτησαν ξαφνικά και μέσα στον πανικό της νύχτας άρχισε ν’ ακούγεται με ψαλμούς από Τύμβους Ηρώων «… απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά…».
Ήμασταν εμείς … Ήμασταν η Γενιά του Πολυτεχνείου, μέσα ή έξω από αυτό. Είμαστε το ποτάμι που ανέβλυσε από τις γειτονιές της Αθήνας, που φούσκωνε και όλο φούσκωνε τους κτύπους της καρδιάς μας. Ήμαστε το Μέλλον αυτού του Τόπου. Το Μέλλον που φοβόμαστε, το Μέλλον που του γυρίζαμε τις πλάτες, γιατί μας τρόμαζαν τα Έπη αυτού του Λαού.
Οι φωνές στα ηχεία ακόμα πιο σπαραχτικές, τρυπούσαν το νου και τη ψυχή, όση μας είχε απομείνει από τα ξεψυχισμένα χρόνια μας. Ήταν το πλήρωμα του χρόνου. Είχε φτάσει η στιγμή πλέον, που όριζε στον καθένα τις ευθύνες μιας απόφασης που εκκρεμούσε στον Πατριωτισμό του.
Και κάπως έτσι και με χιλιάδες ακόμα έτσι, Ξημέρωσε σ’ αυτό το Τόπο. Και μέσα από τραγωδίες Εθνικές και προσωπικές, ήλθε η Δημοκρατία στη Χώρα μας. Και τότε έγινε το αποτρόπαιο που ακολουθεί τους αγώνες αυτού του Λαού. Όλοι μα ΟΛΟΙ και αυτοί που θυσιάστηκαν και αυτοί που τρύπωσαν στα θυσιαστήρια κατόπιν εορτής ως συνδαιτυμόνες στο φαγοπότι της θυσίας, ζήταγαν μερίδιο από τη Δημοκρατία.
Τότε, αφού όπλα και μπαλάσκες οι στρατοκράτες τα είχαν αποθέσει πια στη Συνταγματική νομιμότητα και πριν καλά – καλά η Δημοκρατία κάνει προσκλητήριο νεκρών, οι πρόθυμοι «επαναστάτες» της κομματικής εκγύμνασης, απαίτησαν κατ’ αποκλειστικότητα και κατά προτεραιότητα τα δικαιώματα της Ιστορικής μνήμης καταλαμβάνοντας το Χώρο του Πολυτεχνείου. Αδιαφορώντας για τις χιλιάδες του κόσμου που έσπευσαν με λίγα λουλούδια να αποτίσουν φόρο τιμής και προσκύνημα στην ιερότητα του αγώνα, αυτοί έστηναν «ιδεολογικές πολεμίστρες. Και σαν να μην έφτανε αυτό. Το Σύμβολο Αντίστασης ενός Λαού, αντί να εμπνέει σεβασμό στην Ελευθερία, έγινε πρόσχημα στην ιδεολογία του μπάχαλου να λυντσάρεται η Δημοκρατία.
Μέσα σ’ ένα κλίμα πολιτικής εκμετάλλευσης που νόθευε τα μηνύματα του Πολυτεχνείου και έφτανε με το γάριασμα του χρόνου να αμφισβητείται και η σημασία του, κύλησαν τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Κάποιοι στον απόηχο του χρόνου χορτασμένοι από Δημοκρατία – προφανώς δεν τους έλλειψε ποτέ, ή αγνοούν την αξία της- κριτικάρουν το ρόλο του ως συστημικό (άκου να δεις), άλλοι λένε χάθηκαν οι αξίες του στις συμφωνίες της πολιτικής διαπραγμάτευσης και άλλοι πως το σύνθημα ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι ξεπερασμένο.
Τι να πεις; Δεν είμαστε άμοιροι της τύχης μας, αφού τους αγώνες αυτού του ανώνυμου Λαού τους υποβαθμίζουμε σε εξαργυρώσεις σκοπιμότητας και ιδεολογικά φληναφήματα που μας μηδενίζουν διαρκώς. Απλά, θα ήθελα να πω, μέσα από το πέρασμα του χρόνου σαν επετειακή αποφώνηση, εκείνη η σπαρακτική φωνή που μας καλούσε από την ελεύθερη συχνότητα του Πολυτεχνείου και μας έβγαλε στο δρόμο, ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΕΙ…
Μαγκλάρας Βασίλης [email protected]
