Πολυτεχνείο, μετά 48 χρόνια κι οι μνήμες είναι ακόμα νωπές. Όσοι έζησαν την ταραγμένη εκείνη εποχή θυμούνται καθαρά το σκοτεινό ξημέρωμα της 17ης Νοέμβρη κι όσοι δεν έζησαν τον μεγάλο ξεσηκωμό των φοιτητών τον διάβασαν από τις διηγήσεις των ανθρώπων που βρέθηκαν εκέι.
«Ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο», άκουγες επί χρόνια από ανθρώπους που είτε τότε ήταν παιδιά στα σχολεία της Αθήνας, ή ενήλικοι που κυνηγούσαν τα παιδιά τους να μην «μπουν μέσα» ή μεταπολιτευτικοί ήρωες του καναπέ… Τα χρόνια φτιάχτηκαν από τους ανθρώπους για να περνάνε σαν τα τρένα, γρήγορα και με θόρυβο. Και μετά 48 Νοέμβρηδες από «τότε», έχουν μείνει μοναχά οι διηγήσεις και οι ιστορίες και οι πορείες με ανάποδο βήμα στο χρόνο. Ας τις θυμηθούμε
