Ζητείται Ελπίς (Της Αγγελικής Πατέλη)

Ζω από παιδί στα, κάποτε απομακρυσμένα, Πλατάνια. Εκεί που ο κος Αργύρης έφερνε το γάλα και το άφηνε στο κατσαρολάκι στην πόρτα ή στα σκαλιά της εισόδου, πάντα εκεί περίμενε στης θείας Σοφίας.

Για τους πιο πολλούς από εμάς το να διασχίζεις «τις γραμμές» ή να διασχίζεις «τα πευκάκια» ήταν και είναι μια καθημερινή συνήθεια, είτε με βροχή, είτε με χιόνι ή τις λίγες, κακά τα ψέματα, ζεστές νύχτες του καλοκαιριού. Πάντα ήταν ο πιο γρήγορος δρόμος για το κέντρο. Η λαϊκή του Σαββάτου, απλά μια ιεροτελεστία που οδήγησε σε ισχυρούς δεσμούς φιλίας με πολλούς από τους πωλητές. Όπως και να έχει ο καιρός πάντα εκεί να μας περιμένουν και να τους αναζητούμε.

Έχουμε ζήσει τη γειτονιά στα σκοτάδια της, στην ερημιά της, στην ανοικοδόμησή της , στα στενά της· έχουμε μαλώσει με τη συμμορία της κάτω γειτονιάς, έχουμε κάνει σακουλοχιονοτσουλήθρα, έχουμε πει τα κάλαντα μέχρι να μελανιάσουν τα δάχτυλα των ποδιών και να μην μπορεί να ξεκολλήσει το κέρμα από τη χούφτα, μεγαλώσαμε και μαζί μας μεγάλωσε και η γειτονιά, ένας ζωντανός οργανισμός που ακολουθεί τους ρυθμούς της ζωής· γέλια στα μπαλκόνια, γλέντια σε γάμους, θλίψη στις απώλειες, φασαρίες, φωνές, πανηγύρια…ζωή.

‘Όταν διαμορφώθηκε κάπως ο δρόμος μέσα από το σταθμό, όλοι μας ανακουφιστήκαμε, πιο εύκολη πρόσβαση στο κέντρο, καλύτερα για τα καροτσάκια και τα ποδήλατα, περισσότερο φως. Δεν λάβαμε, ωστόσο, υπόψιν έναν βασικό παράγοντα, αυτόν της ανθρώπινης αδιαφορίας. Αυτόν τον παράγοντα που μετατρέπει τον Homo Sapiens Sapiens απλά σε Homo Tuvlus Tsimentolithus. Η απλή μετάβαση μετά ανωμάλου δρόμου των προηγούμενων χρόνων στην λαϊκή του Σαββάτου, μετατράπηκε σε Αγώνες Επιβίωσης, ένα κοζανίτικο Squid Game με τη μόνη διαφορά πως δεν παίρνεις φράγκο στο τέλος. Το Σάββατο στήνεται η μεγάλη αρένα, ένας χώρος που απλά γεννά αυτοκίνητα. Δεν εξηγείται διαφορετικά, το βράδυ της Παρασκευής κάποιος πρέπει να τα φυτεύει εκεί στα κρυφά, σαν τον Πόλεμο των Κόσμων που ξεπηδούσαν εχθρικά ανθρωποφάγα σκάφη από κάθε γωνιά της γης. Έτσι και το Σάββατο, αυτοκίνητα ξεπηδούν από υψώματα, πίσω από λόφους, μέσα από θάμνους, αψηφούν τη βαρύτητα και επιπλέουν σε λάσπες, πετάγονται μέσα από πεύκα, από δεξιά, αριστερά, πίσω, μπροστά…κορνάρουν, μαρσάρουν, σου πετούν χαλίκια και εσύ σαν ένας άλλος Neo, χωρίς μαύρο δερμάτινο αλλά με μαρούλια και μελιτζάνες, καταργείς του νόμους της φυσικής και κάνεις το Matrix να κρασάρει στην εικόνα της πιρουέτας σου.

Μέσα σε αυτά τα μεταλλικά πράγματα, μερικές φορές ζουν κάτι περίεργοι ξενιστές, κάποιοι έχουν ξεκούμπωτα πουκάμισα από όπου πετάγεται το τρίχωμα της φυλής τους, έχουν τσιγάρο στην μια άκρη του στόματος ενώ με την άλλη σε βρίζουν που το καροτσάκι σου με τα λάχανα και τις ντομάτες δεν μπορεί να μπει σε τροχιά εκτόξευσης, που δεν μπορεί να γίνει το Falcon του Solo, και αισθάνεσαι ακόμη πιο πολύ κομπάρσος των Star Wars καθώς το τρίχωμα και οι άναρθρες κραυγές ίσως να αποδεικνύουν πως είναι ξαδέρφια του Chewbacca. Γιαγιάδες με καρότσια γεμάτα πράσα ακούν όσες Χριστοπαναγίες δεν άκουσαν την Κυριακή στην εκκλησία, αν έχει βρέξει κάνεις δωρεάν λασποθεραπεία και αν τυχόν κάνεις παρατήρηση που άλλος σε κορνάρει να πας στην άκρη, όχι στον υποτιθέμενο δρόμο, αλλά στο τσιμεντοστρωμένο στενάκι ανάμεσα στα δέντρα – γιατί βρε παιδί μου τον ενοχλείς – μαθαίνεις πως αν καλέσεις την Τροχαία ο ευγενέστατος μαγκάκος ξενιστής Opel του 80, θα τους βάλει να του “αερίσουν τα μπαλάκια του”. Και μπορείτε να είστε σίγουροι πως δεν παίζει γκολφ.

Νομίζεις πως σταματά το Σάββατο; Κάνε να μην σου φέρει η κακιά ώρα να πετύχεις μηχανάκι ή ηλικιωμένο κύριο με όχημα. Αυτόματα δύει ο ήλιος, ένα κουβάρι στεγνά αγριόχορτα περνά από μπροστά σου, ακούγεται μουσική Far West και ετοιμάζεσαι για τη σύγκρουση, ο καλός, ο κακός και το άσχημο που θα ακολουθήσει. Το καλό που σου θέλω, κάνε στην άκρη…μεσημέρι μιας Τετάρτης θα ναι το τέλος σου, ούτε καν Σάββατο, στη μεγάλη αρένα.

Και μετά ήρθε η καραντίνα! Και χάρηκες που τόσος κόσμος περπατούσε στο σταθμό, που οι «γραμμές» πλέον γίνονται στέκι και αποκτούν τη ζωή που τους αξίζει. Που γίνονται ένας χώρος για παιδιά, γονείς, παρέες, ζευγάρια, κατοικίδια, ένας χώρος που μπορούν να απολαύσουν ένα όμορφο απόγευμα· χιονισμένα δέντρα, ατμοσφαιρική ομίχλη, απίστευτα άλικα χρώματα σούρουπα του καλοκαιριού, άγριες μαργαρίτες την άνοιξη και νέα πεύκα που ξεφυτρώνουν μέσα από πέτρες και σίδερα. Μήπως είχες το θράσος να το πιστέψεις; Ο παράγοντας Homo Klaftus Charalampus σε δράση. Ποτήρια καφέ και καλαμάκια, μπουκάλια νερού, σακούλες, κουτιά από πίτσες, κουτιά από αναψυκτικά και μπύρες, κουτιά από κρέπες, κουτιά, κουτιά, κουτιά, μάσκες…μάσκες…μάσκες. Βρωμιά σε μέρη που μέχρι πριν λίγο είχαν πευκοβελόνες και μικρές φωλιές, ήρθες στο σπίτι της φύσης και το έκανες σκουπιδότοπο.

Και κάθε φορά που περνάς οι όμορφες αναμνήσεις κατακλύζονται από αυτοκίνητα, σκουπίδια, βρισιές και οργή. Και αναρωτιέσαι αν τελικά προχωράμε μπροστά ή αν τρέχουμε με ταχύτητα φωτός προς έναν τοίχο που απλά περιμένει να υποδεχτεί τα γεμάτα ανοησία κεφάλια μας, και εμείς απλά του γνέφουμε και χαμογελάμε αλά Mr. Bean σε διακοπές.

Κάποια ανιδιοτελή παιδιά (Save your Hood), καθάρισαν τον σκουπιδότοπό που άφησες πίσω, καθάρισαν τον σταθμό και μπήκε και ένας ωραιότατος ξύλινος κάδος δίπλα στον «δρόμο», αλλά όπως κάθε μαύρη τρύπα τον κατάπιε η βλακεία μας και τον διέλυσε στα μόριά του. Και πάλι οργή σε κάθε πέρασμα.

Μια μέρα, παλεύοντας με το χρόνο, τρέχοντας μέσα από τα πευκάκια για τη δουλειά, κοντοστάθηκα ένα λεπτό. Μια πολύχρωμη ζωγραφιά, μια από τις καλύτερες αφίσες που έχω δει, μια παράκληση – εντολή, «Μην πετάτε κάτω σκουπίδια» με ένα τεράστιο παρακαλώ. Πόσο δύσκολο είναι να ακούσουμε και να δώσουμε στα παιδιά κάτι που ούτως ή άλλως τους το χρωστάμε; … ένα αύριο, ένα καλύτερο αύριο ή τουλάχιστον όχι χειρότερο από το σήμερα που δημιουργούμε.

Ίσως να μην Ζητείται Ελπίς, ίσως να βρέθηκε…στηρίξτε την. «Μην πετάτε κάτω σκουπίδια» χωρίς το παρακαλώ.

Υ.γ. Μπράβο στην/στον ζωγράφο!