Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Δίας παρέδωσε ως σύζυγο του Επιμηθέα την Πανδώρα, που την έπλασε ο Ήφαιστος από χώμα και νερό και της εμφύσησε ζωή η θεά Αθηνά
Επιμηθέας ονομάζεται ο ανόητος, ο άνθρωπος χωρίς προβλεπτικότητα και λογική. Ως γαμήλιο δώρο τους παραδόθηκαν τα βάσανα των ανθρώπων κλεισμένα σε ένα πιθάρι με την εντολή να μην ανοιχθεί το πιθάρι ποτέ.
Όμως το πιθάρι από ανοησία του Επιμηθέα ανοίχθηκε και έτσι οι μεν αρετές πέταξαν προς τον ουρανό οι δε δυστυχίες και οι ασθένειες μεταδόθηκαν στους ανθρώπους.
Μόνο η ελπίδα παρέμεινε κλεισμένη στο πιθάρι, σύμφωνα με τη θέληση του Δία σαν αποκούμπι και στήριγμα των δυστυχισμένων ανθρώπων.
Μεταφέροντας αυτή τη θαυμάσια μυθολογική προσέγγιση στην κοινωνία μας, μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί οι άνθρωποι θα αγωνιούν, θα ασθενούν, θα παλεύουν για τον επιούσιο και μόνο η ελπίδα θα απαλύνει τα προβλήματα και τους πόνους τους.
Μπορούμε επίσης να προσομοιάσουμε το κουτί της Πανδώρας με τις υποσχέσεις όλων όσων μας γυροφέρνουν. Στο άδειο πλέον κουτί μαζί με την ελπίδα καταχωνιάσαμε ή αν θέλετε στοιβάξαμε τις υποσχέσεις τους, τα ταξίματα και τα προγράμματά τους, που κλεισμένα ερμητικά εμποδίζουν και τη δύστυχη ελπίδα να απαλύνει τους πόνους και τις προσδοκίες μας.
Ίσως είναι η κατάρα του Δία που σαν γεννήτοράς μας, μας κατατρέχει και δεν μας αφήνει να σηκώσουμε κεφάλι. Ίσως και γιατί όχι γίναμε όλοι μας Επιμηθείς μιμούμενοι τον άμυαλο Επιμηθέα.
Ίσως πρέπει να κάνουμε κάτι να απελευθερώσουμε τη φυλακισμένη ελπίδα, αλλά δεν μοιάζουμε τον αδελφό του Επιμηθέα τον Προμηθέα που προέβλεπε τα μελλούμενα και είχε τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή του, τον οποίο δυστυχώς ο Δίας αλυσόδεσε στα βουνά του Καυκάσου επειδή παράδωσε τη φωτιά στους ανθρώπους. Μάλιστα επειδή είναι λόγω των ημερών επίκαιρο, κατά τον Αισχύλο, τον τραγικό ποιητή της Ελληνικής Γραμματείας, στο έργο του «Προμηθέας Δεσμώτης», προφητεύεται η γέννηση του Ιησού, λέγοντας ότι ο Δίας θα ακουμπήσει με το δάχτυλό του την παρθένα Ιώ και θα γεννηθεί παιδί που θα κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο (772 επόμ).
Ουσιαστικά, όπως κατάντησε η καχύποπτη κοινωνία μας, όποιος είναι εθελοντής, άνθρωπος της θυσίας και της προσφοράς, θα κληθεί να πληρώσει το τίμημα της βλακείας του να προσφέρει στον συνάνθρωπό του.
Όμως τι κάνουμε προς τον σκοπό της διατήρησης της ελπίδας; Η μοίρα του καθενός μας είναι προδιαγεγραμμένη – το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον- έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Για να αλλάξει αυτό θα απαιτηθεί τεράστια προσπάθεια, πίστη στην ελπίδα και τύχη.
Στην πορεία όμως της διαρκούς μάχης με τις αντιξοότητες της ζωής, άνθρωπος είσαι και λυγάς, όπως λέει και το τραγούδι. Θα πρέπει συνεπώς να συνδαυλίζουμε τη φωτιά της ελπίδας, αφού αυτή και μόνο αυτή θα μπορέσει να μας δώσει φτερά να πετάξουμε. Όμως μπορούμε αποφύγουμε το ριζικό μας;
Βλέπετε είναι ριζικό μας να σκαλίζουμε το κουτί της Πανδώρας μπας και πιάσουμε εκεί την καλή. Αλλά πιάνουμε μόνο φρούδες ελπίδες, κάλπικα όνειρα και απραγματοποίητες υποσχέσεις..
Κατάρα και κληρονομιά της φυλής μας.
