Ο Ντούσαν Μακαβέγεφ είχε εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα από το Τοπίο στην ομίχλη. Συγκεκριμένα ανέφερε: «Πριν δω την ταινία του Αγγελόπουλου, εγώ, που έχω μεγαλώσει χωρίς πατέρα, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα τον ανακάλυπτα στην εικόνα ενός δέντρου. Η τελευταία σκηνή του Τοπίου στην Ομίχλη ήταν μια αποκάλυψη για μένα».
Τι πιο κινηματογραφικό, από το ταξιδέψεις στην Φλώρινα με το τρένο, διασχίζοντας μια άγνωστη Ελλάδα. Στο σιδηροδρομικό της σταθμό, επιβεβαιώνεται η προσδοκία μας: ιδού το σκηνικό των ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Εδώ οι άνθρωποι γελάνε κι ας ζούνε στο κρύο. Ο Γιώργος Τσελίδης, μάγειρας και συνιδιοκτήτης του «Γεντέκι», μας περιγράφει -καθώς απολαμβάνουμε τα ντόπια κιμπάμπια και το μακάλο- μια ανάμνηση της παιδικής του ηλικίας:
«Χιονίζει. Στην κατάλευκη όχθη του Σακουλέβα, κάτω από τις λευκοντυμένες ιτιές, τις ακακίες και τις σφενδαμιές, μικροί τσολιάδες και Αμαλίες παρελαύνουμε. Είναι 8 Νοεμβρίου και εορτάζεται η απελευθέρωση της πόλης. Άνθρωποι που μάθαμε να ζούμε με λιγοστά. Mε βούτυρο και λίπος. Χωρίς λάδι. Με πιπεριές που λιάζουμε στα μπαλκόνια μας. Που συμβιώνουμε με τις καφέ αρκούδες και τους λύκους».
