«Και να γιατί είμαι το πνεύμα της ανταρσίας, γιατί στα ιδανικά των κόσμων που γκρεμίζονται, φέρνω τα ιδανικά των κόσμων που γεννιούνται. Είμαι κάθε φορά το μέλλον…» Κ. Βάρναλης. Του Πασχάλη Τσολάκη
Οι ποιητές, ανεβαίνουν το βουνό για να φτάσουν στην κορυφή. Από κει βλέπουν πράγματα που οι άλλοι άνθρωποι δεν βλέπουν (το βουνό είναι η νοητή και πνευματική ανύψωση).
Οι άνθρωποι σήμερα βρίσκονται σε έναν βούρκο, με την ελπίδα ανάκατη με την απελπισία. Ψάχνουν απεγνωσμένα περάσματα να νιώσουν ασφαλείς. Σωστικά συνεργεία πουθενά. Ακούνε μόνο μια φωνή. Εσείς εκεί μην φοβάστε. Εσείς από εκεί είστε σε επικίνδυνα νερά. Είναι η φωνή της εξουσίας.
Οι πολίτες στο βούρκο της πανδημίας και της ακρίβειας. Μελαγχολία, κατάθλιψη, ψυχολογικά από την διαχείριση της πανδημίας, εγκεφαλικά από την ακρίβεια. Κι όλα τα Μ.Μ.Ε, σαν να είναι ένα, πιστοποιούν ότι όλα βαίνουν καλώς. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει και η αντιπολίτευση «τρία πουλάκια κάθονταν».
Ο Μωυσής έφτασε στο τέλος του. Θα παραδώσει την αρχηγία στον Ιησού του Ναυή για να οδηγήσει το λαό του στη γη της Επαγγελίας (αφού πρώτα γκρεμίσει τα τείχη της Ιεριχώ). Ο μύθος συνεχίζεται……
Κι αν είναι ο λάκκος σου βαθύς, γράφει ο ποιητής, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς. Πρέπει να παλέψει ο άνθρωπος, και όλοι μαζί να βγούνε από το βούρκο και να ζητήσουν ευθύνες από όσους τους έριξαν εκεί.
Να στηθεί μια πολιτεία που θα μιλάει την ανθρώπινη γλώσσα και όχι με μύθους, προφητείες και γρίφους. Να ενεργεί σε χρόνο ενεστώτα και όχι σε χρόνο μέλλοντα. Ο ενεστώτας δημιουργεί το μέλλον.
Το μέλλον δεν στήνεται με απειλές, εκβιασμούς, υποχρεωτικότητες και καταστολές.
Ο οίκος του Θεού στήνεται με αγάπη και συμπόνοια, και όχι με ύβρεις, μίσος και αφορισμούς.
Καμία θέση δεν καταξιώνει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος καταξιώνει τη θέση!
«Οι ποιητές κατοικούν έξω από το φόβο. Κι όπως εκείνος φωτίζει απευθείας κι εκείνοι μιλούν απευθείας. Παλάμη δεν δύναται να τους κλείσει το στόμα, να δεσμεύσει το θείο τους πάθος. Γνωρίζοντας από τι πάστα γίνονται οι βασιλιάδες, ξέρουν να διαχωρίζουν του Θεού τους νόμους, από τους νόμους τους. Επαναλαμβάνουνε την αλήθεια που απαγορεύεται Ο ποιητής είναι το πνεύμα της γης που σηκώνεται, όταν γίνεται σκότος και λάμπει όπως ένα κομμάτι αστραπής σε μεγάλο ύψος τη νύχτα» Ν. Βρεττάκος
Για αυτό τα μάτια πάντα πιο ψηλά από τον όροφο του εγώ, για να μπορούν να δουν την λάμψη όταν φανεί. Την λάμψη των αληθινών γεγονότων και της αληθινής ζωής που πρέπει να ζήσει κάθε άνθρωπος σε τούτη τη γη.
Όχι σε ένα μπουντρούμι ή σε λίγα τετραγωνικά ζωής που οι «βασιλιάδες» το ονομάζουν παράδεισο και δεν επιτρέπουν στον οικιστή του να εξέλθει αυτού!
Ο παράδεισος δεν έχει ούτε σύνορα, ούτε συρματοπλέγματα.
Ένα γόρδιο σπαθί (η κοινωνία) για να τρυπήσει τους ασκούς του Αιόλου, να σηκωθούν κύματα έως τον Καύκασο, να λευτερώσουν τον Προμηθέα, να ημερέψει η ανθρωπότητα.
Πόσες ντροπές να αντέξουν οι καιροί, την ώρα που η αξιοπρέπεια αγκομαχάει. Πόσους εξευτελισμούς να κάψει ο ήλιος. Πόσες πληγές να ξεπλύνει η βροχή, όταν οι άνθρωποι διαρκώς προσκυνούν προσκυνημένους.
Κι ύστερα φταίνε οι μοίρες και οι αστερισμοί για το κακό το χάλι. Φταίει η αγάπη που πουλήθηκε σκλάβα στην αμαρτία. Φταίει η δημοκρατία που βιάζεται διαρκώς να φανεί ως πόρνη παρίας, για να την αντικαταστήσει η τσατσά με το μπορντέλο της.
Η πατρίδα υποθηκευμένη με κοινωνική συναίνεση.
H εξουσία δεν φοβάται ούτε την έξαρση της επιδημίας, ούτε την έξαρση της ακρίβειας, ούτε την έξαρση της εγκληματικότητας. Εκείνο που φοβάται, είναι η έξαρση του μυαλού των ανθρώπων. Για αυτό δημιουργεί μισθοφόρους και μηχανισμούς, να την αναχαιτίσουν.
Υπότιτλος. «Το φως φωνάζει με τον κεραυνό»
