Δεν έχω δει ούτε μια φορά την εκπομπή «Φως στο Τούνελ». Ισως να είμαι case study, μαζί με λίγους ακόμα Eλληνες που δεν βρίσκουν κανένα ενδιαφέρον σε μια ζωντανή τηλεοπτική εξιχνίαση εγκλημάτων, εξαφανίσεων και σκοτεινών υποθέσεων.Προτιμώ να τη δω μέσα από το φίλτρο της μυθοπλασίας και όχι μέσα σε ένα πλατό, με καλεσμένους, τηλεφωνήματα, μαρτυρίες στον αέρα και μπόλικο μελόδραμα. Μικρή σημασία έχει, βέβαια, τι προτιμούν οι λίγοι σαν εμένα. Σημασία έχει τι προτιμούν οι περισσότεροι. Εκείνοι, λοιπόν, κάθονται μπροστά στην οθόνη τους τα βράδια της Παρασκευής και συντονίζονται με την εκπομπή της Αγγελικής Νικολούλη, η οποία μετρά φέτος 27 συνεχόμενες σεζόν.
Εχει αλλάξει τέσσερα κανάλια από το 1995 που ξεκίνησε και έχει μπει και στο βιβλίο Γκίνες, δις. Οπως αναγράφεται σε ανακοίνωση του 1998 έχει ανακαλύψει, κατά τη διάρκεια 75 εκπομπών, 85 αγνοούμενα άτομα που είχαν καταχωριστεί στα δελτία της Αστυνομίας ως εξαφανισμένα. Ειδική μνεία έκανε ο θεσμός Γκίνες και σε ενότητα αγνοουμένων της μεταπολεμικής περιόδου, αναφέροντας συγκεκριμένα ότι η εκπομπή έκανε ρεκόρ ανεύρεσης αγνοούμενης επί 58 χρόνια μέσα σε 10 λεπτά. Την Παρασκευή που μας πέρασε, το «Φως στο Τούνελ», σύμφωνα με τις μετρήσεις της Nielsen, έκανε τηλεθέαση ρεκόρ. Στο γενικό σύνολο, ο μέσος όρος ήταν 47,1%, ενώ στο δυναμικό κοινό, 51,9%. Σε κάποιο σημείο μάλιστα έφτασε στο 61,3%. Τέτοια τηλεθέαση έχει να δει ελληνικό τηλεοπτικό πρόγραμμα από τη χρυσή εποχή του «Αλ Τσαντίρι» και των «Δέκα Μικρών Μήτσων».
