Με πόση ευκολία “φεύγει” ο σημερινός άνθρωπος.Με πόση ευκολία παρατάει τις προσπάθειες και παραδίδει τα όπλα.
Με πόση ευκολία πια αγανακτεί και νευριάζει.
Μη χαλάσει τη “ζαχαρένια” του ψυχολογία.
Μην τυχόν και βγει από την ιδανικά φτιαγμένη γυάλα του.
Είναι εμφανές ότι τον κατακλύζει μια συναισθηματική σκληρότητα.
Έχει την εντύπωση πως αν ξεγυμνωθεί συναισθηματικά θα χάσει την εσωτερική ισορροπία του.
Μια εικονικά φτιαγμένη ισορροπία καλά σχηματισμένη γύρω απ’το “εγώ” του.
Και αναρωτιέμαι..
Όταν είναι κρύες οι στιγμές, πως να μείνω;
Όταν κάθε χάδι μοιάζει με αντίο;
Όταν όλα τα ήθελες κομμένα και ραμμένα στα μέτρα σου;
Όταν προτεραιότητα δεν είμαι.
Πως να μείνω;
Και έχεις την απαίτηση σημερινέ άνθρωπε να μείνω.
Να υπομένω..
Να προσπαθώ μόνος μου..
Και να χαμογελώ ενώ εσύ με βολεύεις κάπου κάπου στην “τέλεια” ζωή σου..
Πόσο εγωιστικό.
Και με κατηγορείς ότι γκρινιάζω άνθρωπε, ότι απαιτώ, ότι παρεξηγώ.
Με κατηγορείς ότι είμαι υπερβολικός.
Μάθε λοιπόν ότι οποίος γκρινιάζει προσπαθεί να σώσει κάτι.
Η υπερβολή είναι για όσους ποθούν.
Η λανθασμένη αντίληψη της δήθεν ελευθερίας μέσα στη σχέση οδηγεί σε μια σκληρότητα λέξεων, οδηγεί σε παγωμένες συμπεριφορές.
Όταν θεωρείς ιδανική την αποξένωση από κάθε είδους συναισθηματική εξάρτηση πως ορέγεσαι να ζήσεις;
Απλά δεν αντέχεις άνθρωπε τις ευθύνες της αποκλειστικότητας.
Σε “πνίγει” όλο αυτό.
Σε φθείρει, σε κουράζει.
Μα παράλληλα θέλεις.
Μα δεν ξέρεις τι θέλεις.
Και προσπαθείς να ζήσεις απ τις στάχτες που δημιουργείς.
Και αναρωτιέσαι ..και αναρωτιέμαι ..πως ακόμα βρίσκομαι εδώ;
Ή μήπως έχω φύγει;
Και κάθομαι και σκέφτομαι, πως γίνεται να σου λείπει ένα πρόσωπο που ποτέ δεν ήταν παρόν;
Και τελικά, ποιός απ’ τους δυο μας λες να φταίει περισσότερο;
Εσύ που ανέκαθεν δεν ήσουν για πολλά.
Ή εγώ που πάντα περισσότερα θα θέλω;
Τι να πω για σένα πια.
Πως να ορίσω την αγάπη σου άνθρωπε;
Όταν η φυγή ..σου ήταν τόσο εύκολη;!
Σύνταξη-επιμέλεια:
Θάνος Μαλούτας
