Μέσα στο φαιό σπίτι δυο συμπολίτες αφουγκράζονται την πολιτική κατάσταση
-Σσσς μας ακούνε
-Μα δεν είναι κανείς εδώ
-Πώς δεν είναι, είναι ο υπολογιστής και το κινητό μας
-Μα αυτά δεν έχουν αυτιά, πώς ακούνε;
– Είναι επισυνδεδεμένα με το Pradetor( Αρπακτικό) απαντά στον απορημένο πολίτη η υπόκωφη φωνή της κ. Υποκλοπής.
Πολίτης -Τι θα πει αυτό το επισυνδεδεμένα; Πρώτη φορά το ακούω.
Υποκλοπή – Είναι η κόρη μου η Επισύνδεση, παιδί της τεχνολογίας. Έχει και δεύτερο όνομα, είναι πιο γνωστή με το παραδοσιακό της, το πιο εκλεπτυσμένο, είναι η Παρακολούθηση.
Π– Κι εμένα γιατί με παρακολουθείτε;
Υ -Ουδείς εξαιρείται της επιτήρησής μου.
Π– Και γιατί παρακαλώ να μας παρακολουθείτε; Καταπατάτε την ιδιωτικότητά μας.
Υ– Ποιος την υπολογίζει αυτή; Είναι μια ισχνή ασήμαντη ύπαρξη, που οφείλει να υποταχτεί στον ανώτερο όλων, στο σύζυγό μου, τον Έλεγχο. Εκείνος έχει την παντοδυναμία να ορίζει τη σκέψη και τις κινήσεις όλων και έτσι επιβάλλει την τάξη και την πειθαρχία.
Ο απορημένος πολίτης ένιωσε ένα ρίγος να τον διαπερνά.
Π- Μα εμείς μεγαλώσαμε με το «Τα εν οίκω μη εν δήμω». Και τώρα ήρθε ό έλεγχος μέσα στο σπίτι μας;
Υ– Ναι, γιατί ο γιος μου, το ξεφτέρι, το Αρπακτικό εντόπισε εχθρούς, επικίνδυνους για την ασφάλειά μας.
Π- Τι είναι πάλι αυτό το Αρπακτικό; Και μόνο η λέξη με τρομάζει. Φοβάμαι ότι θα μου αρπάξει ό,τι πολύτιμο έχω, την ελευθερία μου.
Υ- Και βέβαια να φοβάσαι. Το κάνει ήδη, αυτή είναι η αποστολή του. Το καμάρι μου είναι ένας δαίμονας, παιδί της τεχνολογίας και αυτός, ικανότατος στο να συνεργάζεται με όλους τους μηχανισμούς, κρατικούς και μη. Κινείται πάντα σε υπόγειες δαιδαλώδεις διαδρομές και έχει δοσοληψίες με επιτήδειους , που καταφέρνουν να ελίσσονται, χαμαιλέοντες, ικανοί να κάνουν το μαύρο άσπρο. Άλλη εποχή σου λέω. Πέρασαν αυτά τα παραδοσιακά που ήξερες.
Ο απορημένος πολίτης έμεινε αποσβολωμένος και ένιωσε το σώμα του να μικραίνει, να μαζεύεται τόσο πολύ, ώστε να μην τον βλέπει το Αρπακτικό. Δεν μιλάει, για να μην τον ακούει, δεν γράφει, για να μη διαβάζει τις σκέψεις του. Δεν δηλώνει τα ενδιαφέροντα και τις πεποιθήσεις του.
Μα τότε τι τον θέλει τον υπολογιστή και το κινητό;
Η σκέψη του και μόνο ενόχλησε τον ανώτερο, τον Έλεγχο.
Ε– Είπαμε να φοβάσαι, όχι να γίνεις τάφος, αόρατος. Η ζωή σου χωρίς κινητό και υπολογιστή είναι άδεια, μισή. Δεν υπάρχεις για τους άλλους. Απλώς χρειάζεσαι κάποιο χρόνο, για να προσαρμοστείς στο φαιό σπίτι. Εμείς θα είμαστε εδώ όλη η οικογένεια και θα φροντίζουμε για την ασφάλειά σου. Εσύ απλώς θα πειθαρχείς, δεν θα αμφισβητείς τους νόμους και τις αποφάσεις μας και δεν θα υπονομεύεις τη τάξη.
Και τώρα τι θα κάνει ο αποσβολωμένος πολίτης; Πώς θα συνέλθει; Πώς θα σωθεί από το Αρπακτικό;
Και έφτασαν στ’ αυτιά του σαν σε αντίλαλο φωνές ψιθυριστές, δυνατές, με πίστη και εμπιστοσύνη:… « Μας φοβούνται αγάπη μου, μας φοβούνται και μας σκοτώνουν»
… «Όμως εμείς μπορούμε να αγαπάμε και να ονειρευόμαστε. Αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει»….. « Μια μέρα θα νικήσουμε»… ( Τάσος Λειβαδίτης « Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας).
Γκουτζιαμάνη Ιωάννα
