Πάει τώρα κοντά μια βδομάδα και ζούμε στον αστερισμό ενός Χολιγουντιανού επικήδειου. Ο θάνατος της Ελισάβετ, της Βήτα, ενεργοποίησε στα ΜΜΕ ιδιαίτερα τα τηλεοπτικά, κάθε οπτικό φακό επαφής που διέθεταν, προκειμένου να μας μεταδώσουν την απεραντοσύνη της θλίψης τους. Ξεκινούσαν την ενημέρωση μας με τον θάνατο της εκλιπούσης. Έτρωγαν σχεδόν το μισό χρόνο του δελτίου με τα «διαδικαστικά» και μη έχοντας να αναφέρουν κάτι για το έργο της(;), έκλειναν με την εθιμοτυπία που λάμπρυνε την ματαιοδοξία των ασήμαντων…
Έτσι μας συγκλόνισαν οι σκουρόχρωμες εμφανίσεις παρουσιαστών και παρουσιαστριών, το τεθλιμμένο ύφος τους και ο απελπισμένος τόνος της φωνής τους. Προφανώς «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά…», τι να πω. Θέλοντας μάλιστα να τονίσουν τον πόνο και την οδύνη που κατέλαβε τους Βρετανούς, μας μετέφεραν εικόνες από συγκεντρωμένους σε πλατείες, που έκλαιγαν γοερά για την απώλειά της, θυμίζοντας Βορειοκορεάτες σε σπαραξικάρδιες στιγμές !
Με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που εξαντλούσαν το πρωτόκολλο και την υπομονή μας, μας υπέβαλλαν στην δοκιμασία να αποδεχθούμε το φυσικό θάνατο μιας πολύ ηλικιωμένης γερόντισσας που «εξαντλήθηκε» ως μονάρχης, να αποτελεί το γεγονός των ημερών. Να μπει δηλαδή με το έτσι θέλω στην καθημερινότητά μας και να μας διεγείρει συγκινησιακά είτε με το χαμό της, είτε με την λαμπρότητα της προβαλλόμενης θέασης.
Η παρουσίαση ενός αναπόφευκτου λόγω ηλικίας συμβάντος, έστω κι’ αν αφορά το στέμμα μιας άλλης χώρας – που δεν είχαμε και την καλύτερη μεταχείριση της σαν Ελλάδα – ως ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ, είναι δηλωτική του πως μας αντιμετωπίζουν και πως θέλουν να διαπλάθουν τα ενδιαφέροντά μας και να αναλώνουν τη σκέψη μας, τα ΜΜΕ και όπως προανέφερα ιδιαίτερα τα τηλεοπτικά.
Ενώ λίγες μέρες πριν ο Θάνατος του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, του τελευταίου ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, που άλλαξε την ροή της Ιστορίας της Ανθρωπότητας, πέρασε ως απλή ανακοίνωση χωρίς επί πλέον σχόλια, πιεσμένη στα μέσα των ειδήσεων. Ο άνθρωπος δηλαδή, που απάλλαξε τον Πλανήτη απ’ την ισορροπία του τρόμου, που αποκατέστησε την έννοια της Δημοκρατίας σε εκατομμύρια ανθρώπους, απελευθερώνοντας Λαούς και Χώρες από ένα καταπιεστικό καθεστώς, δεν προσφερόταν όπως φάνηκε για την αναλώσιμη σκέψη… Ο Φιντέλ Κάστρο. Ο Επαναστάτης που εμψύχωσε τους εξασθενημένους Λαούς της Λατινικής Αμερικής, ή ο Νέλσον Μαντέλα που αφιέρωσε τη ζωή του στην ανατροπή του Απαρτχάιντ – αναφέρομαι σε ΗΓΕΤΕΣ που έφυγαν πρόσφατα από το μάταιο τούτο κόσμο, αλλά άφησαν γεμάτες τις σελίδες της Ανθρώπινης Ιστορίας – δεν παρουσίαζαν ενδιαφέρον, αν δεν ήταν και επικίνδυνο για τη μακαριότητα του τηλεθεάμονος κοινού.
Στις προθέσεις του κειμένου δεν είναι να κρίνει την απελθούσα βασίλισσα. Ούτε να την ψέξει για ότι έκανε και για ότι κυρίως δεν έκανε, αυτά θα τα δει η Ιστορία και θα αποφασίσει αν χωράει στις σελίδες της. Απλά διαβάζοντας μια ανάρτηση του κ. Δοξιάδη από την DAILY POST gr, αναφερόμενος στην Προς Ρωμαίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου «ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από τας αμαρτίας» εξηγούσε αν καλώς κατάλαβα: Ότι ούτε άφεση σημαίνει, ούτε συγχώρεση. Οι άνθρωποι κρίνονται από τι έκαναν όσο ζούσαν και όχι αφού πέθαναν. Και κανένας θάνατος δεν τον εξαγνίζει από τις πράξεις του. Εγώ ταπεινά να θυμίσω και τη ρήση του Βολταίρου: Κάθε άνθρωπος είναι ένοχος για όλα τα καλά που δεν έκανε.
Αυτά στην επιφάνεια της ενημέρωσής μας είναι δύσκολο να ανιχνευθούν και βασανιστικό για τα συμπεράσματά μας. Έτσι ανάμεσα στη γνώση και τον προβληματισμό του γεγονότος ας απολαύσουμε την αξία της «οφθαλμαπάτης».
Μαγκλάρας Βασίλης 14/9/2022 magklarasvas@yahoo. gr
