Συγκέντρωσα τις σταγόνες της βροχής σ ένα ποτάμι δάκρυα……
Σαν πέτρες οι μέρες κυλούν με τον ανείπωτο πόνο των παγωμένων ματιών
Στ απορημένα χείλη στέκεται το μελάνι
των λέξεων και τρέμει από τη σιγή…..
μπρος στη βαθιά ρωγμή της Γης των 8,8 Ρίχτερ
που γκρέμισε συθέμελα ζωές , όνειρα , ελπίδες
και το απάγκιο της κάθε ψυχής .
Άδειασε το αύριο για χιλιάδες νεκρούς……
Το δικό τους παραμύθι με τον μικρόκοσμό του
δεν πρόλαβε να ξετυλιχτεί στην κόκκινη ανέμη
της φωτιάς και της χαράς
Η παγωνιά του Χειμώνα έκλεισε την αυλαία
της ζωής ( όσων ίσως είχαν επιζήσει )
στερώντας τους τις ” Αλκυονίδες ” μέρες……
αφήνοντας μεγάλες ουλές στο μωβ του Ουρανού
Πέταξε η ψυχή – αγέρι ελαφρύ – πάνω από
την ασκήμια αυτού του κόσμου
Κι έμειναν οι επιζώντες με τις ανησυχίες τους πουλιά ,
με το σούρουπο της θλίψης στη ματιά , με την ψυχή ανεμοδαρμένη να πονά ,
να ριγά……
Σαν το θεριεμένο κύμα που πλανίζει τον ασάλευτο βράχο πέσαν οι νέες φουρτούνες……..ξαφνικά μουσκεύοντας το κάθε όνειρό τους
Και το φεγγάρι της ζωής τους να μένει λειψό
ανάμεσα σε μελαγχολικά , μαύρα σύννεφα.
Πώς να κλέψουν από το χρώμα της χαράς
και λευκό πανί για να ξαναζωγραφίσουν τη ζωή ;;;
Πώς να ράψουν τα καινούργια όνειρα
και να κεντήσουν πάλι με ψυχή ;;;
Χρειάζεται δύναμη περισσή , μα κυρίως
ΑΓΑΠΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ – ΣΥΜΠΑΡΆΣΤΑΣΗ ηθική
( που πρόθυμα μοιράστηκαν εξαρχής)
Ας συνεχίσουμε όμως να είμαστε το ουράνιο τόξο ολονών
ο μικρός τους ήλιος , για να παίρνει φως η ψυχή
και να ξανανθίσει πάλι με χαμόγελα η ζωή
Ας φωτίσουμε τις ” νύχτες ” τους
με το ολόγιομο Φεγγάρι της ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ
Κι ας διαλύσουμε τα ” σκοτάδια ” με το φως
της ελπίδας και την αύρα της ΑΓΑΠΗΣ
που ενώνει λαούς και ζωές
Γιατί η αγάπη δεν έχει γωνίες και τεθλασμένες
έχει μόνο ευθείες και στοχεύει την καρδιά
χωρίς διακρίσεις σε θρησκεία , χρώμα , άλλη διαφορά
Ο προστάτης της αγάπης είναι η καρδιά
κι όχι ένας Βαλεντίνος
( Αφιερωμένο στους άνδρες της ΕΜΑΚ
και στον κάθε αλτρουιστή …
