Η ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων έδωσε ένα σαφές στίγμα των προθέσεων, των ιεραρχήσεων και των επιδιώξεων της κυβέρνησης για τη νέα τετραετία.
Συνοπτικά, μπορούμε να πούμε τα εξής: φειδωλές παρεμβάσεις στον τομέα της οικονομίας χωρίς καμιά διάθεση ανάσχεσης της ακρίβειας, επικοινωνιακή διαχείριση των προβλημάτων των εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ισχνότατη στήριξη του Ε.Σ.Υ., ενώ στην Παιδεία και τη Δημοκρατία επιχειρείται – υπό το πρίσμα του «πολυδιάστατου εκσυγχρονισμού» και του δόγματος Βορίδη για Έθνος και Ελευθερία- μια ριζική ανατροπή των μεταπολιτευτικών προοδευτικών κεκτημένων.
Ειδικότερα, πέρα από τις προεκλογικές εξαγγελίες που δεν θα ισοφαρίσουν την ζημιά από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό, δεν ακούσαμε τίποτε για μια σειρά άλλα ζητήματα.
Για το κόστος ζωής, το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, τα εργασιακά δικαιώματα όπου, με αιχμή τον τουρισμό και την σίτιση, προκύπτουν συχνά συνθήκες γαλέρας. Ομοίως, δεν ακούσαμε τίποτε για νέες προσλήψεις στην Υγεία, την ώρα που κάθε μέρα κάποιος συμπολίτης μας πεθαίνει λόγω υποστελέχωσης του Ε.Κ.Α.Β. το οποίο θα λειτουργεί με αποσπασμένους υπαλλήλους και στρατιωτικούς.
Αποσιωπήθηκε επίσης η φορολόγηση των υπερκερδών, η μνεία για την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής που συνεχίζει να κόβει ακόμη και αριστούχους και βέβαια, δεν ακούσαμε κάτι για τις ευθύνες της Ν.Δ. που κανονικοποιεί την ακροδεξιά ατζέντα, κάνοντας πως αγνοεί ότι όταν χαϊδεύεις το τέρας είναι βέβαιο ότι θα σου δαγκώσει το χέρι ή το χέρι κάποιου αδύναμου τρίτου.
Η διαρκής επιστροφή της πολιτικής και το καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ.
Ο κ. Μητσοτάκης υποστηρίζει πως οι προσδοκίες της κοινωνίας απέχουν από τον άξονα Αριστερά – Δεξιά, ότι μοναδικό κριτήριο των πολιτών είναι η αποτελεσματικότητα και η επιτελικότητα. Φρονεί, άμεσα ή έμμεσα, ότι η Πολιτική είναι μια μικρομηχανική, μια διαχείριση συμβόλων, χωρίς ιδεολογικό και αξιακό φορτίο.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, με τον ίδιο επισπεύδοντα η Πολιτική -δηλαδή η επιλογή ανάμεσα σε αντικρουόμενα συμφέροντα- επιστρέφει, με τις δύο πρώτες αποφάσεις του, ήτοι την κατάργηση του άρθρου 16 και το νομοσχέδιο για την ψήφο των αποδήμων να αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Η κατάργηση των περιορισμών για την ίδρυση ιδιωτικών, κερδοσκοπικών πανεπιστημίων συνιστά μια ξεκάθαρη επιλογή που καταργεί την κοινωνική κινητικότητα και απαξιώνει την δημόσια Παιδεία, προς όφελος των αντίστοιχων συμφερόντων.
Παράλληλα, η άρση κάθε εύλογης ρύθμισης για την ψήφο των αποδήμων συνιστά μια βιαστική μικροκομματική απόφαση, χωρίς σταθμίσεις για το ποια πρέπει να είναι η ιδιότητα του εκλογέα άρα, με μία έννοια, και του πολίτη.
Η Ιστορία και η Πολιτική, όμως, δεν έχουν τελειώσει ούτε πρόκειται να τελειώσουν ποτέ. Το επόμενο διάστημα, η δυσαρέσκεια θα αυξηθεί: η ακρίβεια, το ιδιωτικό και δημόσιο χρέος, η υποβάθμιση της Παιδείας και της Υγείας, η ανεξέλεγκτη τραπεζική και επιχειρηματική δραστηριότητα, οι πλειστηριασμοί θα υπενθυμίσουν ότι η ουσιαστική προάσπιση του κοινωνικού κράτους είναι ο μόνος δρόμος.
Η υπεράσπιση της Πολιτικής και η συγκρότηση ενός προοδευτικού λόγου αποτελούν ζητούμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ., έπειτα από τις αναγκαίες και δρομολογημένες διαδικασίες για την επιλογή νέου αρχηγού είναι η μόνη εναλλακτική, αξιόπιστη δύναμη αντιπολίτευσης τόσο στο Κοινοβούλιο, όσο και γενικότερα.
Δεν πρέπει, όμως, να μας διαφεύγει ποτέ τούτο: Η προάσπιση των αναγκών των πολιτών, η χάραξη ενός συμπεριληπτικού σχεδίου ανάπτυξης και ευημερίας, η στήριξη των δημόσιων αγαθών και του κράτους πρόνοιας είναι οι απαραίτητες σταθερές που θα δώσουν ξανά πνοή εξουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. αλλά, κυρίως και πρώτιστα, πνοή και ελπίδα στην χώρα.
