Ποιος δεν είδε την ελληνική ταινία με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα (και όποιος δεν την είδε να κάτσει να τη δει) που ήταν υπουργός Δημοσίων Έργων ο ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ και δεν γέλασε με την καρδιά του…
Εξιστορώ τα στραβά και ανάποδα της ελληνικής κοινωνίας που επιβάλλουν οι αστοί πολιτευτές στον τόπο (και «ανεξάρτητοι» όπως λένε! Χρειάζεται εδώ ένα χα χα χα χα…). Η τραγική κατάσταση που περιγράφει η ταινία συμβαίνει καθημερινά στη ζωή μας με τις πυρκαγιές που ανικανούν να σβήσουν, με τα αντλιοστάσια του θεσσαλικού κάμπου, με τις εργολαβίες των δρόμων του Πηλίου και χιλιάδες άλλες καταστάσεις που βλέπουμε καθημερινά και είναι τραγικές…
Και ενώ στην ταινία σπαρταράμε στα γέλια, στην πραγματικότητα κλαίμε για τους ανθρώπους και τις περιουσίες που χάνονται. Και για όλα αυτά υθύνονται οι Μαυρογιαλούροι που πάση θυσία κοιτάνε την πάρτη τους.
Ο ίδιος Μαυρογιαλουρισμός επικρατεί στις μέρες μας και σε αυτές τις τοπικές εκλογές. Οι εκβιασμοί είναι απερίγραπτοι, οι δρόμοι και τα χαλίκια που ρίχνουν μαζί με την άσφαλτο, είναι στο απόγειο.
Και αυτοί που δέχονται αυτούς τους «μπουναμάδες», δεν έχουν ευθύνη; Βεβαίως, γίνονται συμμέτοχοι, γίνονται τα «βαρίδια» που η χώρα δεν πάει μπροστά μαζί με τους Μαυρογιαλούρους πολιτευτές.
Ακόμα και αυτοί, έστω και την τελευταία στιγμή, πρέπει να μην ψηφίσουν με βάση τα κριτήρια της πίεσης ή του «μποναμά» που τους γίνονται.
Οι εκλογές ήρθαν, γι’ αυτό μαύρο στους Μαυρογιαλούρους…
