Θα πρέπει να παραδεχθούμε εκτός κι’ αν δεν το θέλουμε, πως ότι λάμπει, δεν είναι απαραίτητα χρυσός. Έτσι…; Επίσης ότι ακτινοβολεί δεν είναι πάντα πηγή φωτός, αλλά πιθανόν να οφείλεται και σε αντανάκλαση. Μια εταίρο φωτιζόμενη λάμψη δηλαδή, που μπορεί να μας οδηγήσει σε λάθος κατεύθυνση και έτσι να χάσουμε την επαφή του ΑΛΗΘΙΝΟΥ.
Όχι, δεν θα σας μιλήσω για τον κ. Κασσελάκη, αυτό το έχουν αναλάβει άλλοι και κατά κόρον το εξαντλούν. Για ένα εικοσαήμερο περίπου η ενημέρωσή μας από τα Μεγάλα Τηλεοπτικά Μέσα, ξεκινά και τελειώνει με αναφορές στο πρόσωπό του. Όλα τα γεγονότα που μας απασχολούν σε Διεθνές και Εθνικό επίπεδο, περνούν σε Δεύτερη και Τρίτη είδηση, προκειμένου να προβληθεί το χαρωπό πρόσωπο με τη λαμπερή οδοντοστοιχία να διαφαίνεται στο χαμόγελό του. Πρωί – μεσημέρι – βράδυ, μας διαμηνύουν σ’ όλους τους τόνους, ένα Αστέρι γεννιέται και αποδεχτείτε το. Ακόμα και στην σύντομη αναφορά, στους συνδιεκδικητές της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ, στα τηλεοπτικά παράθυρα προβάλλονται οι δραστηριότητες του κ. Κασσελάκη. Ούτε το στοιχειώδη σεβασμό στη Δημοκρατία μας, για ίσες ευκαιρίες στην εκλογική διαδικασία δεν τηρούν.
Θα προτιμούσα να σας μιλήσω μέρες που είναι, για μια ΑΡΙΣΤΕΡΑ που δεν είχε ανάγκη ούτε τους προβολείς της δημοσιότητας. Ούτε τις τηλεοπτικές οθόνες . Ούτε το Πολιτικό Μάρκετινγκ για να προβληθεί. Γιατί απλούστατα ο δικός της λόγος φώτιζε την ΨΥΧΗ την ΚΑΡΔΙΑ και τον ΝΟΥ στο αδικημένο κομμάτι του Ελληνισμού. Η δική της φωνή εμψύχωνε και οδηγούσε τα βήματα ενός Λαού παγιδευμένου στο μετεμφυλιακό κλίμα μιας Πατρίδας που της κόβανε την ανάσα, ντόπια συμφέροντα και ξένες επιρροές. Αυτή η Αριστερά απαλλαγμένη από δογματικές δεσμεύσεις το 1968, επιζητούσε να επαναπροσδιορίσει την πολιτική της, συμβάλλοντας σε μια δικαιότερη κοινωνία, μια πληρέστερη Δημοκρατία, που χωρίς να ξεχνά, άπλωνε το χέρι της Συμφιλίωσης.
Έχτιζε με τους Αγώνες της, με τις Θυσίες της, την δική της Ιστορία μαζί με την νεότερη Ιστορία του Τόπου μας κι’ ας την διέγραφαν κι’ ας την απαξίωνε αγνοώντας την, η επικρατούσα Αρχή. Έβλεπε στα ξερονήσια να δοκιμάζονται οι αντοχές της Ελευθερίας του Ατόμου και το δικαίωμα της Ζωής και έγραφε το δοξαστικό της στην Πίστη των Ανθρώπων. Φυλάσσοντας τις ιδέες της για έναν καλύτερο Κόσμο, παρέδιδε την Πολιτική της Διαθήκη από γενιά σε γενιά, χωρίς να αποκλείει τα πολιτικά ρεύματα που την ήθελαν συμμέτοχο στην ανάδειξη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Η διαφοροποίησή της από την «Άλλη» Αριστερά, απελευθέρωσε δυνάμεις κοινωνικού εκσυγχρονισμού, που προσέγγιζαν ευκολότερα τα κοινωνικά στρώματα.
Θα μου πείτε τι πάω και σκαλίζω τώρα. Τι προσπαθώ να σας θυμίσω. Απ’ ότι φαίνεται κανείς δεν συνομιλεί πλέον με την Ιστορία. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να γυρίσει ακόμα και τις σελίδες της. Μένει εκεί στο ράφι, της ξεχασμένης ηλικίας. Πολύ φοβάμαι πως μπορεί να δοθεί ακόμη και για ανακύκλωση, προκειμένου να εξοικονομηθεί χώρος, για μια νέα οθόνη τηλεοπτικής κατήχησης (Αχ βρε Όργουελ εσύ μας τα έλεγες από το 1948 στο 1984). Απλά δεν μπορώ να καταλάβω την πολιτική αλληλουχία που έφερε την Ανανεωτική έστω, Αριστερά ως εδώ. Εκτός κι αν εκείνος ο εναγκαλισμός στη πλατεία Κλαυθμώνος του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, το βράδυ της 21ης του Σεπτέμβρη το 2015, έφερε «Το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος» όπως το περιγράφει ο Francis Fukuyama. Αν είναι έτσι, τότε μια χαρά ταιριάζει η προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ και της Προοδευτικής Συμμαχίας (να μην την ξεχνάμε) στον κ. Κασσελάκη.
Μαγκλάρας Βασίλης [email protected]
