Το πιο γλυκό κορίτσι μου, η προσφυγοπούλα μου, επέλεξε σήμερα να φύγει για κόσμους άλλους. Είχαμε πάντα μια ιδιαίτερη σχέση και εκτός από, γιαγιάς και δισέγγονου, ήμασταν πάνω από φίλοι πραγματικοί. Την καταλάβαινα και με καταλάβαινε, χρειαζόταν μονάχα μια ματιά και ξέραμε και οι δύο.
Η προγιαγιά μου, κατείχε αυτούσιο το ταμπεραμέντο της Μικρασιάτισσας γυναίκας. Επιβλητική και συνάμα αρχοντική, με αστείρευτο χιούμορ, εξυπνάδα, με την ευφράδεια λόγου και τις μοντέρνες ιδέες της. Μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Η προγιαγιά μου φεύγοντας, έγραψε τις τελευταίες λέξεις που κλείνουν ένα τεράστιο κεφάλαιο της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ανταλλαγή, Προσφυγιά. Η Μελπομένη ήταν και η τελευταία Πρόσφυγας από την Μικρασία, από τα Φάρασα της Καππαδοκίας και το γνώριζε και η ίδια πως ήταν διαφορετική.
Σήμερα γράφω τις τελευταίες λέξεις της όσο είναι ακόμη εδώ κοντά μου, μα ότι κι αν κάνω από εδώ και πέρα, θα είναι πάντα μέσα στα κείμενα μου. Οι γνώσεις που απλόχερα μου χάρισε όλα αυτά τα χρόνια, είναι αυτές που μου άνοιξαν τις πόρτες σε άλλα μονοπάτια, στην άβυσσο της λαογραφίας. Είναι η ταυτότητα μου που είναι και δική της ταυτότητα.
Μου γνώρισε τις δικές της εικόνες, έναν κόσμο ξεχωριστό και αυτό θα κάνω και εγώ. Θα σας γνωρίσω τον δικό της κόσμο μέσα από τα δικά της μάτια. Για όλες αυτές τις φορές που η ίδια, με ταξίδεψε σε τόπους μακρινούς, στα δικά της παιδικά χρόνια που ως παιδάκι, τα έζησε στην Καππαδοκία. Υπερήφανος για την καταγωγή που μου έδωσε μα πάνω από όλα, υπερήφανος για την ίδια.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένη μου
ΥΓ. Πριν τρεις μέρες μου ζήτησε έναν φρέντο εσπρέσσο! 
