Η έλλειψη εμπιστοσύνης στους Θεσμούς, είναι πιο επικίνδυνη για τη λειτουργία του Πολιτεύματος, παρά η έλλειψη εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ή το πολιτικό σύστημα.
Τα τελευταία χρόνια η ελληνική Δικαιοσύνη επέδειξε χαμηλά αντανακλαστικά στην πάταξη της διαφθοράς λειτουργώντας σε συγχορδία με το υπάρχων πολιτικό σύστημα.
Κατά τη διερεύνηση της υπόθεσης Παπαντωνίου, η έδρα αποδέχτηκε την αιτιολογία ότι ο πρώην υπουργός, βρήκε τα χρήματα από μια θεία του από τη Νιγηρία. Αυτή η αιτιολογία ήταν αρκετή ώστε να απαλλαγεί ο υπουργός από τις εναντίον του κατηγορίες (1ο σχόλιο).
Μία σειρά από σκάνδαλα, που απασχόλησαν τον τόπο, παραγράφηκαν. Siemens, Novartis, εξοπλιστικά (ο Τσοχατζόπουλος ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος της υπόθεσης), Βατοπέδι, λίστα Λαγκάρντ και μια σειρά επεισοδίων διαφθοράς την ίδια ώρα που η φτώχεια μαστίζει τη μέση ελληνική οικογένεια. Την ίδια ώρα που οι – πολλάκις- διασωθείσες τράπεζες, από τον κρατικό προϋπολογισμό (ήτοι από τον Έλληνα φορολογούμενο), κατάσχουν ακίνητη περιουσία για 1000 ευρώ.
Και δεν είναι μόνο η Δικαιοσύνη. Λειτουργούν οι εποπτικές αρχές για την εργασία; Το σύστημα υγείας; Η παιδεία; Υπάρχει κοινωνική μέριμνα για τους “αδύναμους” πολίτες;
Έτσι συσσωρεύτηκε η αγανάκτηση των Ελλήνων. Τα Τέμπη ήταν η θρυαλλίδα. Δεν με ενδιαφέρει αν κυβερνά ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή ο Νίκος Ανδρουλάκης, διότι αυτό είναι ζήτημα λαϊκής βούλησης. Επιθυμώ να ξαναλειτουργήσουν οι θεσμοί, προς όφελος των πολιτών. Να επανέλθει η ευνομία, προς όφελος, του ίδιου του πολιτεύματος. Αυτό θεωρώ ότι είναι το αίτημα των Ελλήνων.
Δεν ξέρω τι σκέφτονται ακραίες παραφυάδες…
Καλημέρα σε όλους και όλες, με σκέψεις “κινούμενες” σε μετριοπαθές πλαίσιο.
