Σήμερα, τιμούμε τη μνήμη των αθώων ψυχών που χάθηκαν το Πάσχα του 1914 στη Θράκη.
Το Πάσχα που βάφτηκε με αίμα και πόνο.
Ενός ξεριζωμού που άφησε πίσω του πληγές βαθιές — αλλά και ανθρώπους που στάθηκαν όρθιοι.
Η Εορδαία κουβαλά μέσα της τη μνήμη της Ανατολικής Θράκης.
Την κρατά ζωντανή μέσα από τους απογόνους των Θρακιωτών που βρήκαν εδώ δεύτερη πατρίδα.
Μια πατρίδα που θυμάται. Που σέβεται. Που δεν ξεχνά.
Η μνήμη δεν είναι απλώς καθήκον. Είναι πράξη συνέχειας.
Είναι υπόσχεση πως δεν θα σβήσουμε τα ίχνη εκείνων που έγραψαν ιστορία με τη ζωή και την απώλειά τους.
Στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά στη θυσία και τον πόνο τους.
Και δίνουμε τον λόγο μας:
Όσο ζούμε, θα θυμόμαστε.
