“Μη βλεπειτι πιδάκια μου πως γνέθω εγώ τι ρόκα, σι βλέπουμι μανίτσα μου πως γνεθς ισί την ρόκα…
Δέσπω μ ήρθεν η πασχαλιά κι αυτές οι τρεις οι μέρις, κι εσύ Δέσπω μ δε φάνηκες κι στου χουρό δεν βγήκες…
Ξενιτεμένο μου πουλί κι παραπονεμένου, κι παραπονεμένου πουλάκι μου αηδονακι μου, τι να σου στείλω ξένη μου τι να σι προυβουδίσου, να στείλω μήλο σέπιτη κυδώνι μαραγκιάζει…”
Περιλαμβάνει ανοιξιάτικα τραγούδια γεμάτα συναισθήματα αγάπης, χαράς, λύπης, τα οποία τραγουδούσαν οι γυναίκες αφού είχαν ολοκληρώσει τις χειμερινές εργασίες τους και παράλληλα ήταν και ο τρόπος αποχαιρετισμού των ανδρών που έφευγαν για να δουλέψουν ως χτίστες σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Το γνέσιμο της ρόκας συμβολίζει και το πέρασμα του χρόνου, όπως ο χρόνος γυρίζει και μαζεύει στ ΄ αδράχτι του το νήμα της ζωής έτσι και η γριούλα γνέθοντας τη ρόκα της μαζεύει το νήμα από το μαλλί στ’ αδράχτι της. Το ξακουστό έθιμο του “χορού της Ρόκας” αναβιώνει το απόγευμα της Τρίτης του Πάσχα 22 Απριλίου στη Γαλατινή Βοϊου, από τις γυναίκες και τους άντρες του Μορφωτικού-Πολιτιστικού Συλλόγου και υπό την αιγίδα του Δήμου Βοϊου. Σας περιμένουμε όλους!!! Καλή Ανάσταση!!!
