“Οι εκατό μέρες που συγκλόνισαν τον Κόσμο”-Γράφει ο Βασίλης Μαγκλάρας                                  

Νομίζω δεν χωρά αμφιβολία, ότι ο χρόνος είναι εκείνος που επαληθεύει ή διαψεύδει αμείλικτος, τις πράξεις των πολιτικών. Είναι αυτός που καταγράφει υποσχέσεις. Αυτός που συντηρεί τις εξατομικευμένες προδιαθέσεις. Αυτός που χωρίς φιοριτούρες υπογράφει τα δεδομένα όπως αυτά υφίστανται. Όταν μάλιστα ορίζεται και περιορισμός χρόνου στις εξαγγελίες που δεν πραγματοποιούνται, τότε, πολύ σύντομα αποδίδεται καταδικαστικός στην «αρνησικυρία» του λόγου από το έργο τους.                                                                            

   Αυτή είναι μια γενική λίγο – πολύ εκτίμηση των πολιτικών πραγμάτων στον Τόπο μας, που δεν απασχολεί τoν υπόλοιπο κόσμο. Όταν όμως ο χρόνος καταγράφει την διάσταση λόγου και έργου που προκύπτει από την Χώρα των «καρτούν», τότε κάτι σάπιο, κάτι πολύ επικίνδυνο, συμβαίνει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας που απειλή τον Πλανήτη…                             

   Επειδή γίνεται πολύς λόγος για τις εκατό πρώτες μέρες διακυβέρνησης, ούτως ή άλλως, του Κόσμου από τον Πρόεδρο, ας θυμηθούμε για λίγο τις μεγαλοστομίες που τροφοδότησαν την αφέλεια ενός ακροατηρίου σε επίπεδο παλιμπαιδισμού. Ας ξεκινήσουμε πρωτίστως από την μαρτυρική Ουκρανία. Τι προανήγγειλε ο Πρόεδρος; – Σε μια μέρα θα τελειώσω τον Πόλεμο. Πέρασαν εκατό μέρες και το μόνο που κατάφερε ήταν να εξαναγκάσει αυτή τη δύσμοιρη Χώρα να του δώσει τα «κειμήλια της και τα χρυσαφικά της» που φύλαγε ως κόρη οφθαλμού στην ΓΗ των προγόνων της, έναντι πινακίου φακής. Όσο για την διάρκεια του πολέμου, το Κρεμλίνο συνεχίζει να δολοφονεί παιδιά και αμάχους στις πόλεις και τα χωριά, σαν να έχει εξασφαλίσει την ανοχή του Προέδρου. 

   Περίπτωση δεύτερη, της ΜΙΑΣ ημέρας, που θα τέλειωνε τον πόλεμο, στα αιματοβαμμένα χώματα της Παλαιστίνης. Τι υποσχόταν ο Πρόεδρος; – Σε μια μέρα θα απελευθερώσω όλους τους ομήρους και θα σταματήσω τον πόλεμο και κάθε απειλή της Ειρήνης στην περιοχή! Καλά, είπε και άλλα, που η αναφορά τους απειλεί τη σοβαρότητά μας: Όπως να διώξει όλους τους Παλαιστίνιους από τη Γάζα και να την κάνει Μεσογειακή Ριβιέρα. Στο τέλος θα μας πει πως θα βγάλει και απ’ τα σκύβαλα Γραβιέρα. Και να δεις που θα υπάρχουν «άνθρωποι» που θα την ψάξουν στα Σούπερ Μάρκετ (Σ’ αυτούς στηρίζεται;). Όπως βλέπετε όμως, ενώ πέρασαν κι’ εδώ οι εκατό μέρες, ο πόλεμος συνεχίζεται, παιδιά και άμαχοι θυσιάζονται στην παράνοια που εκατέρωθεν κυριαρχεί στους Μαρτυρικούς Τόπους.                                    

   Αυτά για την πρώτη μέρα του μεγαλοφυούς ηγέτη που ως Πλανητάρχης μπορεί όπως θα δούμε στη συνέχεια, να καυχάται για τις «εκατό μέρες που συγκλόνισαν τον Κόσμο». Για τη δεύτερη, αλλά και τις μέρες που ακολούθησαν, ο λυρισμός του Πλανητάρχη ξεπέρασε και τα έπη του Ομήρου. Έτσι αφού λιχουδεύτηκε τον ορυκτό πλούτο της Γροιλανδίας θέλησε και να την προσαρτήσει στις ΗΠΑ. Διαβλέποντας δε οικονομικά οφέλη στη διώρυγα του Παναμά, εγείρει αξιώσεις διαγράφοντας συμφωνίες και κυριαρχικά Εθνικά δικαιώματα. Αλλά εκεί που έδωσε ρέστα ο Πρόεδρος είναι να ορίσει τον Καναδά πεντηκοστή πρώτη Πολιτεία των ΗΠΑ, κάνοντας από το Μόντρεαλ έως το Βανκούβερ να γελάσει το χείλι του κάθε πικραμένου.                                                             

   Και ενώ ο Δον Κιχωτισμός καλά κρατεί με τα έπεα πτερόεντα του Προέδρου, που διασκεδάζουν τον Πλανήτη, το πράγμα αρχίζει να γίνεται ανεξέλεγκτο όταν αλλάζει το «δέρμα» στο πορτοφόλι. Ξαφνικά ο Πρόεδρος ξύπνησε ένα πρωί και επιβάλλει ΔΑΣΜΟΥΣ και απειλεί για ακόμα μεγαλύτερους δασμούς κατά την κρίση του, σε ότι εισάγεται στις ΗΠΑ. Στο μένος του δε να εκβιάσει – όπως νομίζει – οικονομικά κέρδη, δεν δίστασε να διαρρήξει Φιλίες – Στρατιωτικές Συμμαχίες – Πολιτισμούς, που ορίζονταν ανάμεσα σε Ανατολή και ΔΥΣΗ. Επειδή όμως οι οικονομίες των Χωρών είναι η επιβίωση των Λαών τους, ένας Οικονομικός Πόλεμος στον Πλανήτη είναι ότι χειρότερο μπορούσε να τον βρει μαζί με όλα τ’ άλλα που του συμβαίνουν. Προς επικύρωση των ανωτέρω, αλιεύοντας από τη στήλη πανδώρα, στα Νέα της 26 – 27 Απριλίου: Ο Κρούγκμαν είπε «αν πάρεις γελωτοποιούς να περιμένεις τσίρκο»… και όπως ισχυρίζεται η στήλη: ο λογαριασμός θα μας έρθει αργότερα…     

   Το μόνο που μας σώζει, εκτός από το να μας λυπηθεί ο Θεός είναι, αφού εξέφρασε και ο ίδιος ο Πρόεδρος την επιθυμία να εκλεγεί και Πάπας (ήμαρτον Θεέ μου). Να του δοθεί η ευκαιρία και να προσευχηθούμε γονυπετείς εκλιπαρώντας τους 135 Καρδινάλιους να τον δεχθούν ανάμεσά τους και να συναινέσουν στην εκλογή του ώστε να βγει ΛΕΥΚΟΣ ΚΑΠΝΟΣ. Μπορεί να θυσιασθεί ένας Πνευματικός Ηγέτης από τους ευσεβείς Καρδινάλιους για χάρη του, αλλά θα σωθεί η Ανθρωπότης.                                                                                                                 

Μαγκλάρας Βασίλης 5/5/2025                                                                                                                                                    magklarasvas@yahoo. gr