Με πόνο αποχαιρετούμε έναν άνθρωπο σπάνιο που είχαμε την τιμή να ανήκει στη μεγάλη οικογένεια του Συλλόγου μας. Η Παναγιώτα Αλεξανδρίδου ήταν ίσως η πιο παλιά και ακούραστη εθελόντριά μας.
Μια γυναίκα που με απαράμιλλο ζήλο, με καρδιά, με μεράκι, αφιέρωσε ώρες ατελείωτες του προσωπικού της χρόνου, αγόγγυστα, αφανώς, σιωπηλά, χωρίς ιδιοτέλεια, ματαιοδοξία, χωρίς “φασαρία”, προκειμένου να συνεισφέρει με τον δικό της τρόπο στο έργο που επιτελεί ο Σύλλογος μας.
Η Παναγιώτα, η Γιώτα μας, στήριξε όσο ελάχιστοι με έργα των χεριών της τις εορταγορές του Συλλόγου μας και άρα την ύπαρξη του Συλλόγου εδώ και πολλά χρόνια.
Αγάπησε τα παιδιά με Αναπηρία όσο λίγοι και από το σπίτι της που είχε κάνει εργαστήριό της κατασκεύαζε έργα-δώρα που εξασφάλισαν την επιβίωση του Συλλόγου όλα αυτά τα χρόνια.
Της οφείλουμε ευγνωμοσύνη για πολλά. Κυρίως για το ήθος, το χαμόγελο, τη χαμηλόφωνη παρουσία της, την υποστηρικτικότητά της, την αγάπη της.
Αγαπημένη μας Γιώτα, ας είσαι αναπαυμένη εκεί που θα ταξιδέψεις.
Για εμάς θα είσαι πάντα ένας ολόκληρος κόσμος που θα προστρέχουμε σε αυτόν ως μνήμη και σκέψη αλησμόνητη, ένα ζωντανό παράδειγμα ανιδιοτέλειας και αυτοθυσίας.
Ο Θεός να σε κρατήσει κοντά του.
