Χωρίς πολλή σκέψη η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης και εν συντομία ΔΕΘ, νομίζω πως πέρα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα τα εκθέματα, ΕΚΘΕΤΕΙ πρωτίστως τους πολιτικούς. Όλη η έκθεση θα έλεγα στην ουσία ενδιαφέρεται για την έκθεση ΙΔΕΩΝ και την ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ «μέτρων» πρωτίστως του πρωθυπουργού και δευτερευόντως της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για την «υπαξιωματική» αντιπολίτευση τι να πούμε, παραβρίσκεται προσδοκώντας σε γαλόνια που τους τα αρνούνται στην Κάλπη…
Βέβαια το στήσιμο των πολιτικών περιπτέρων αρχίζει πολύ νωρίτερα, προκειμένου να προετοιμάσει τους «ξελιγωμένους» για πολιτικά «καρβέλια» και να δημιουργήσει την ανάλογη εξέδρα – μιλώντας με ποδοσφαιρικούς όρους – ώστε να εξιτάρει την κομματική οπαδοποίηση. Γι’ αυτό φρόντισαν με σειρά κωδωνοκρουσίες και ανήμερη διάθεση οι εθνικοί μας ενημερωτές, προβάλλοντας τον καημό του κάθε πικραμένου ως περιεχόμενο των πρωθυπουργικών εξαγγελιών. Φυσικά οι λέξεις που κυριαρχούν στις ομιλίες της Θεσσαλονίκης κυρίως είναι οι «εξαγγελίες» και τα «μέτρα». Τι θα «εξαγγείλει» ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ και τι «μέτρα» θα λάβει για να ικανοποιήσει το κοινό αίσθημα των υπηκόων του. Από κει και πέρα μένει να δούμε ποιες από τις προσδοκίες θα επαληθευτούν και τι «μέτρα» θα μας πάρει.
Αν την επομένη της πρωθυπουργικής ομιλίας στη Θεσσαλονίκη ρωτούσες κάποιον απ’ τον πάσχοντα Ελληνικό Λαό, που δεν τον φτάνουν να βγάλει το μήνα, τι έχει να πει, θα σου απαντούσε «Τι έχεις Γιάννη – Τι είχα πάντα». Φρούδες ελπίδες στα όνειρα θερινής νυκτός, που τον επαναφέρουν στους εφιάλτες του. Αρκεί να ρίξει κάποιος μια ματιά στις πλέον προβαλλόμενες οικονομικές παροχές που υποσχέθηκε γενικά ο πρωθυπουργός, για να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα στο θόρυβο των ανακοινώσεων και στην αξία που αντιστοιχούν. Ας πάρουμε εκείνο το 2% που μειώνεται ο φόρος εισοδήματος. Σε περίπτωση που κάποιος αμείβεται με δώδεκα – δεκατρείς χιλιάδες ετησίως, ποσόν που αφορά τους περισσότερο δυσκολεμένους και υπολογίσει «το τεράστιο οικονομικό του όφελος» από αυτή την ελάφρυνση, τότε θα καταλάβει ότι η απελπισία του δεν έχει τέλος. Μια δεύτερη περίπτωση που ο γαλαντόμος πρωθυπουργός έδειξε την αγάπη του σε νέους μέχρι είκοσι πέντε ετών και τους απαλλάσσει από κάθε φορολογία για εισόδημα έως 20.000 ευρώ, μου δημιουργεί την απορία πόσοι νέοι έχουν τόσο υψηλό εισόδημα; Πόσοι είναι ρε αδελφέ σε αριθμό; Διακόσιοι, πεντακόσιοι, χίλιοι; Πόσοι; Γιατί με κάπου χίλια επτακόσια ευρώ το μήνα, δεν παρατάς τον Τόπο σου ψάχνοντας γεια δουλειά στη ξενιτειά.
Δεν θα αναφερθώ περισσότερο στην σκωτσέζικη απλοχεριά των μέτρων, με καθρεφτάκια και χαντρούλες δεν χορταίνει ο κοσμάκης. Ούτε στις υποσχέσεις στους συνταξιούχους, που ούτε λίγο ούτε πολύ τους παρότρυνε στο «ζήσε μαύρε (ναι μαύρε) να φας τριφύλλι», από το 26 – το 27 και βάλε. Αν ζεις… Επειδή όμως γίνεται επανειλημμένα αναφορά από τους κυβερνητικούς «παρόχους», ότι τα μέτρα είναι κοστολογημένα και αντιστοιχούν σε ένα δισεκατομμύριο επτακόσια εκατομμύρια, πολύ θα ήθελα να μάθω οι δύο φορολογικές περιπτώσεις που προανέφερα, πόσο συμμετέχουν σ το ένα δις επτακόσια εκατομμύρια, για να δούμε γιατί υπερτονίστηκαν; Θα μου πεις τι ρωτάω; Εδώ αδιαφορούν για τα ΚΟΣΤΟΛΟΓΙΑ της ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ μας, τις αποδώσεις των μέτρων θα κοιτάξουν; Μας συντηρούν με ενέσιμες ελεημοσύνες επιδομάτων – δεν μιλάμε για δικαιώματα- που μας υποτιμούν διαρκώς και προσβάλλουν ότι απόμεινε από την αξιοπρέπειά μας και εμείς ψάχνουμε «για τη χαμένη περηφάνια , για τη χαμένη μας μαγκιά» που λέει και ο Πορτοκάλογλου. Κοιτάμε τους δείκτες αξιολόγησης στις χώρες της Ε.Ε. και σκύβουμε το κεφάλι για να βρούμε τη Χώρα μας στους υποδεέστερους. Ναι, με σκυμμένο κεφάλι ψάχνει αυτός ο περήφανος Λαός να βρει τον εαυτό του.
Ναι, εμείς δεν έχουμε δείκτες αξιολόγησης, έχουμε γίνει δακτυλοδεικτούμενοι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχουμε απορυθμιστεί σαν Κοινωνία και υποταγμένοι ακολουθούμε «το μοιραίον φυγείν αδύνατον». Απλά αναρωτιέμαι πόσο περήφανοι μπορεί να είναι ο πρωθυπουργός και αυτοί που μας κυβερνούν, βλέποντας – αν την βλέπουν – την ανέχεια, να κλείνει το μήνα στο δεκαπενθήμερο του μικρομεσαίου Πολίτη. Βλέποντας την ακρίβεια να απλώνεται σαν επιδημία στην κάθε οικογένειά. Βλέποντας το κόστος της καθημερινότητας να αναμετράται με τη δυστυχία και να χάνει κατά κράτος το επίθεμα ζωής. Βλέποντας τους Έλληνες άλλοτε ως «μερίδιο» και άλλοτε ως «βάρος», στην οικονομία των πλεονασμάτων τους.
Μαγκλάρας Βασίλης 16/9/2025 magklarasvas@yhoo. gr
