Λόγω δουλειάς αλλάζω κάθε μέρα πόλη στη Δυτική Μακεδονία… Οπότε υπάρχει πιθανότητα ότι μου συμβεί να είναι οπουδήποτε… Την Παρασκευή ήμουν στην Καστοριά… Απ’ το βράδυ σχεδόν με ξύπνησε ένας έντονος πόνος στο στομάχι και χτυπούσε στην πλάτη… Δεν το έδωσα πολύ σημασία, προσπάθησα να κοιμηθώ γιατί δούλευα το πρωί…
Το πρωί λόγω του ίδιου πόνου άργησα να ξεκινήσω… Ξεκίνησα, έκανα κάποια ραντεβού… Όταν έφτασα στη Μεσοποταμία κόντεψα να λιποθυμήσω απ’ τον πόνο… Σταμάτησα στην άκρη λίγο, ηρέμησα, ήπια λίγο νερό, μάζεψα δυνάμεις και έβαλα το GPS για το νοσοκομείο Καστοριάς. Έφτασα στο νοσοκομείο αγχωμένη, πονεμένη πολύ και μόνη… Πήγα στα επείγοντα, με πήραν κατευθείαν μέσα… Εξετάσεις, ξανά εξετάσεις… Υπέροχοι άνθρωποι, νοσηλευτές και γιατροί… Πάνω απ’ το κεφάλι μου… Αφού κάναμε τις πρώτες εξετάσεις με βάλανε σε θάλαμο βραχείας νοσηλείας… Προς το απόγευμα, εκεί που πίστευα ότι θα βγω, λόγω ενός πρόσφατου ιστορικού μας που ενημερώθηκε ο γιατρός απ’ το νοσοκομείο που νοσηλεύτηκε ο αδερφός μου, με κάνανε εισαγωγή στη στεφανιαία μονάδα. Τώρα, τι μπορεί να πει κανείς για την Καρδιολογική της Καστοριάς…
Πραγματικά όχι άνθρωποι, όχι ήρωες, αλλά δεν ξέρω κι εγώ αν υπάρχει χαρακτηρισμός που να παρουσιάζει το μεγαλείο των εργαζομένων εκεί… Αφού με βάλανε, με σύνδεσαν για συνεχή παρακολούθηση, αφού υπήρχε πάντα κάποιος δίπλα μου να με ηρεμεί ότι είναι όλα οκ, μου δώσανε στα χέρια ένα κουμπί αν χρειαστώ κάτι… Εγώ το κουμπί δεν πρόλαβα να το πατήσω ποτέ… Να γυρίσω πήγαινα — ερχόταν νοσηλεύτρια: «Ευαγγελία είσαι καλά; Άλλαξε ο πόνος; Νιώθεις κάτι άλλο;» Ο γιατρός, ο κ. Παυλίδης, τι να πω… Όλη νύχτα μπορεί να με έκανε — κι εγώ δεν θυμάμαι πόσους υπέρηχους — για να μη υπάρξει περίπτωση να μην έχει φανεί κάτι… Τώρα θα μου πεις «Ευαγγελία, αν ήθελες να γράψεις ημερολόγιο δεν χρειαζόταν δημόσια…»
Όχι, δεν ήθελα να γράψω ημερολόγιο… Ήθελα απλά να γράψω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε αυτούς τους ανθρώπους που με έκαναν να νιώθω ασφαλής, ήρεμη και υγιής μετά τις πάμπολλες εξετάσεις που μου κάνανε. Όταν μιλάτε για τα δημόσια νοσοκομεία, πριν μιλήσετε για αυτούς που δουλεύουν και κρίνετε οτιδήποτε, πρώτα να δείτε τι δυνατότητες έχουν… Όχι σαν γιατροί — γιατί σαν γιατροί έχουν απίστευτες δυνατότητες.
Μέχρι στιγμής τους καλύτερους γιατρούς τους έχω συναντήσει στα δημόσια νοσοκομεία. Αλλά σαν νοσοκομεία… Η κάθε κυβέρνηση, χρόνια τώρα, το μόνο που κάνει είναι να μειώνει προσωπικό και εξοπλισμό στα δημόσια νοσοκομεία ώστε να μας οδηγήσει αναγκαστικά στα ιδιωτικά… Τέλος πάντων, δεν θέλω να γράψω πολιτική ανάλυση αλλά ένα τεράστιο ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου (που αλήθεια είναι πως την φρόντισαν με τεράστια προσοχή) στο Νοσοκομείο Καστοριάς και ιδιαίτερα στην υπέροχη Καρδιολογική Κλινική. Σας ευχαριστώ, γιατί ενώ δεν είχα ενημερώσει κανέναν δικό μου, χάρη σε εσάς δεν ένιωσα λεπτό μόνη μου.
Δεν φοβήθηκα καθόλου — στα χέρια σας ήμουν σίγουρη πως ό,τι κι αν ήταν θα το αντιμετωπίζαμε. Τα υπέροχα κορίτσια, τις νοσηλεύτριες που είχαν μια απίστευτη ευγένεια και ένα υπέροχο χαμόγελο που σου έφτιαχνε τη διάθεση… Σας ευχαριστώ!!!
Κ. Κουλούρη, συγχαρητήρια για την κλινική που διευθύνετε!!!
Με πραγματική ευγνωμοσύνη, Ευαγγελία Πακαπούκα
