Ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ.
Για τους φίλους, τους συνεργάτες, τον μοναδικό δημοσιογράφο φίλο Παναγιώτη που στάθηκε απέναντι σε δεκάδες, τα μέλη των ΔΣ των Σωματείων και τους αγνούς φιλάθλους που αγαπάνε το ποδόσφαιρο και μου έδιναν δύναμη να συνεχίσω.
Δύσκολος ο αγώνας αλλά αποφασίσαμε να το παλέψουμε έως το 90′.
Τα λόγια πλέον δεν έχουν χώρο…..ήρθε η ώρα για τις πράξεις.
Οφείλουμε να αποδείξουμε ότι αξίζει ν’ ασχοληθούμε με το ποδόσφαιρο όχι για προσωπικό μας όφελος αλλά για όλους αυτούς που ματώνουν για να υπάρχει, τους ποδοσφαιριστές και τους παράγοντες.
Επέλεξα να συνοδεύσω αυτά τα λόγια με δύο φωτογραφίες.
Η μία με την έκπληξη της οικογένειας μου που το τελευταίο δίμηνο δεν με έβλεπε καθόλου.
Θένια σ’ ευχαριστώ για την υπομονή σου….4 χρόνια ακόμα ν’ αντέξεις σου ζητώ και τίποτα άλλο.
Η δεύτερη φωτογραφία αποδεικνύει το μεγαλείο της φιλίας.
Ο Αντρίκος μου, ο γιατρός που βάζει πλάτη στα δύσκολα, που όλη μέρα τον φωνάζω κι αυτός εκεί δίπλα να με στηρίζει.
Ο άλλος είναι ένας νέος φίλος, ο Ηλίας μου. Τον γνώρισα τους τελευταίους μήνες. Πρόεδρος νέας τοπικής ομάδας που αν και δεν ψήφιζε, στήριξε την προσπάθειά μας και δέχτηκε αήθη επίθεση για την επιλογή του αυτή.
Καλό Πάσχα.
