Όπως αναφέρει σε ανάρτησή της στο Facebook η Τάσα Κόκοτα:
“Με βαθιά απογοήτευση και αγανάκτηση νιώθω την ανάγκη να εκφράσω την εμπειρία μου από το Δημόσιο Σύστημα Υγείας.
Ένα πολύ κοντινό μου συγγενικό πρόσωπο, με σοβαρά και σύνθετα προβλήματα υγείας, οδηγήθηκε στο νοσοκομείο, όπου, αντί να της παρασχεθεί η απαραίτητη περίθαλψη, της αρνήθηκε τη νοσηλεία ο διευθυντής της κλινικής. (Δε θα ονοματίσω συγκεκριμένα σε ποια)
Αποτέλεσμα ήταν να παραμείνει για πάνω από 24 ώρες στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών, χωρίς να μεταφερθεί ποτέ σε κλινική.
Δεν θα αναφερθώ στις λεπτομέρειες της κατάστασης. Αυτό που με προβληματίζει βαθιά είναι η προχειρότητα, η έλλειψη ανθρωπιάς και το αίσθημα ότι οι ασθενείς αντιμετωπίζονται όχι ως άνθρωποι, αλλά ως αριθμοί που πρέπει να «φύγουν».
Οφείλω να τονίσω με σεβασμό ότι το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στα επείγοντα στάθηκε με αυταπάρνηση, επαγγελματισμό και αληθινή φροντίδα. Υπερέβαλαν εαυτόν για να προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν στις δύσκολες αυτές συνθήκες. Η στάση τους ήταν πραγματικά υποδειγματική.
Δυστυχώς, όμως, δεν ισχύει το ίδιο για ορισμένους ανθρώπους που κατέχουν διευθυντικές θέσεις και αποφασίζουν, λες και είναι υπεράνω όλων, ποιος δικαιούται φροντίδα και ποιος όχι. Αυτές οι συμπεριφορές δεν έχουν θέση σε ένα σύστημα που θέλει να λέγεται ανθρώπινο και δίκαιο. Χρειάζεται γενναία αναθεώρηση και λογοδοσία. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στερεί τη φροντίδα από έναν ασθενή που τη χρειάζεται, για οποιονδήποτε λόγο.
Η ευθύνη για την κατάσταση δεν βαραίνει αποκλειστικά τους επαγγελματίες υγείας, οι οποίοι συχνά υπερβαίνουν τα όριά τους. Βαραίνει κυρίως εκείνους που διαμορφώνουν και εφαρμόζουν την πολιτική υγείας. Θα περίμενε κανείς περισσότερη ευαισθησία, περισσότερη μέριμνα και – το ελάχιστο – μια πραγματική διάθεση για φροντίδα.
Ελπίζω κάποια στιγμή να πάψουμε να νιώθουμε ανήμποροι μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις, να έρθει η μέρα που η αξιοπρέπεια, η ισότητα και ο σεβασμός στον άνθρωπο θα είναι η βάση της δημόσιας υγείας – όχι η εξαίρεση.
Ευχομαι κάποια στιγμή να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή. Γιατί πίσω από κάθε περιστατικό υπάρχει μια οικογένεια που πονά, μια γιαγιά, ένας παππούς, ένας άνθρωπος που αξίζει καλύτερα.
