Όπως αναφέρει σε ανάρτησή της στο Facebook η Τάσα Κόκοτα:
“Με βαθιά απογοήτευση και αγανάκτηση νιώθω την ανάγκη να εκφράσω την εμπειρία μου από το Δημόσιο Σύστημα Υγείας.
Ένα πολύ κοντινό μου συγγενικό πρόσωπο, με σοβαρά και σύνθετα προβλήματα υγείας, οδηγήθηκε στο νοσοκομείο, όπου, αντί να της παρασχεθεί η απαραίτητη περίθαλψη, της αρνήθηκε τη νοσηλεία ο διευθυντής της κλινικής. (Δε θα ονοματίσω συγκεκριμένα σε ποια)
Αποτέλεσμα ήταν να παραμείνει για πάνω από 24 ώρες στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών, χωρίς να μεταφερθεί ποτέ σε κλινική.
Δεν θα αναφερθώ στις λεπτομέρειες της κατάστασης. Αυτό που με προβληματίζει βαθιά είναι η προχειρότητα, η έλλειψη ανθρωπιάς και το αίσθημα ότι οι ασθενείς αντιμετωπίζονται όχι ως άνθρωποι, αλλά ως αριθμοί που πρέπει να «φύγουν».
Οφείλω να τονίσω με σεβασμό ότι το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στα επείγοντα στάθηκε με αυταπάρνηση, επαγγελματισμό και αληθινή φροντίδα. Υπερέβαλαν εαυτόν για να προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν στις δύσκολες αυτές συνθήκες. Η στάση τους ήταν πραγματικά υποδειγματική.
Δυστυχώς, όμως, δεν ισχύει το ίδιο για ορισμένους ανθρώπους που κατέχουν διευθυντικές θέσεις και αποφασίζουν, λες και είναι υπεράνω όλων, ποιος δικαιούται φροντίδα και ποιος όχι. Αυτές οι συμπεριφορές δεν έχουν θέση σε ένα σύστημα που θέλει να λέγεται ανθρώπινο και δίκαιο. Χρειάζεται γενναία αναθεώρηση και λογοδοσία. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στερεί τη φροντίδα από έναν ασθενή που τη χρειάζεται, για οποιονδήποτε λόγο.
Η ευθύνη για την κατάσταση δεν βαραίνει αποκλειστικά τους επαγγελματίες υγείας, οι οποίοι συχνά υπερβαίνουν τα όριά τους. Βαραίνει κυρίως εκείνους που διαμορφώνουν και εφαρμόζουν την πολιτική υγείας. Θα περίμενε κανείς περισσότερη ευαισθησία, περισσότερη μέριμνα και – το ελάχιστο – μια πραγματική διάθεση για φροντίδα.
Ελπίζω κάποια στιγμή να πάψουμε να νιώθουμε ανήμποροι μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις, να έρθει η μέρα που η αξιοπρέπεια, η ισότητα και ο σεβασμός στον άνθρωπο θα είναι η βάση της δημόσιας υγείας – όχι η εξαίρεση.
Ευχομαι κάποια στιγμή να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή. Γιατί πίσω από κάθε περιστατικό υπάρχει μια οικογένεια που πονά, μια γιαγιά, ένας παππούς, ένας άνθρωπος που αξίζει καλύτερα.
Απορώ πως είναι μόνο μια η καταγγελία. Διωχνανε την μητέρα μου νέα γυναίκα με αφορητους πόνους με σύσταση να προσέχει την διατροφή της ενώ είχε την χειρότερη μορφή καρκίνου. Όταν δεν είχαμε πια άλλη επιλογή την πήγαμε στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης όπου αμέσως έγινε η διάγνωση ενώ στην Κοζάνη ασχολιαστο… Χάσαμε πολύτιμο χρόνο και τέλος χάσαμε και την ίδια… Φταίνε!! Αλλά ο Θεός βλέπει και δίνει στον καθένα αργά η γρήγορα αυτο που του αξίζει! Όσο για τον διευθυντή της χειρουργικής ο Θεός να τον κρίνει.. υπάρχουν άνθρωποι και μισάνθρωποι και αυτός ανήκει στην δεύτερη κατηγορία!
Ενας χρόνος πέρασε απο τότε που έφυγε ο πατέρας μου. Μα δεν ηταν ενας ήσυχος αποχαιρετισμος.Ηταν ενας αγώνας γεμάτος πονος,αδιαφορία και ταπείνωση που ακόμα με πονά.Τιν πήγα πρώτη φορά στο νοσοκομείο Κοζάνης μένω έντονο τρέμουλο στα χέρια. Ο γιατρός στα επείγοντα δεν τον εξετασε καν.Μας έστειλε σε ψυχίατρο.Εγω πίστευα ότι είχε εγκεφαλικό. Τον ξαναπήγα δύο μέρες μετά με ΜΕΣΟ.Εγινε εισαγωγή.Πηγα για λίγο στο κυλικείο. Εκεί βρήκα τον ίδιο γιατρό που μου ειπε ειρωνικά “του έδωσα ένα χαπάκι κάτσε καλά “.Ανέβηκα τρέχοντας και βρήκα τον πατέρα μου σε σύγχυση,χαμένο μέσα στο ίδιο του το μυαλό. Απο εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς. Διαγνώστηκε με δύο μετωπικα εγκεφαλικά και βουλωμενες καρωτίδες. Του έδεσαν και τα χέρια γιατί ηταν σε σύγχυση μου είπαν, ενώ έκλαιγε και φώναζε.Τον κράτησαν για λίγο και τον έδωσαν εξιτήριο. Όταν επιδεινώθηκε τους τον ξαναπήγα,παρακαλώντας. Μας έδιωξαν. Ξανά. Τον πήγα στο νοσοκομείο Πτολεμαΐδας .Εκεί του έδωσαν 2 φιάλες αίμα και 20 ορούς, βρήκαν και καρκίνο στον ορθο. Ηταν ήδη πολύ αργά. Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό ο ίδιος ο γιατρός μου είπε ότι θα πεθάνουν όλοι στον θάλαμο. Παρα όλα αυτά τον φρόντισα όσο μπορούσα στο σπίτι. Με όσα μέσα είχα με κόπο, με ξενύχτια και με αγάπη.Δεν τον άφησα στιγμή. Ήμουν δίπλα του μέχρι την τελευταία στιγμή τουλάχιστον να φύγει με αξιοπρέπεια και όχι βασανισμό..Πέθανε όχι μόνο απι την ασθένεια αλλά και απο την αδιαφορία ενός συστήματος που τον πλήγωσε βαθιά..Δεν γράφω αυτό το κείμενο για λύπηση. Το γράφω για την αλήθεια…