Όταν η παραγωγική ανασυγκρότηση της περιοχής, το παρόν και το μέλλον της, καταλήγουν το πεδίο διεξαγωγής ενός εμφυλίου πολέμου θλίβεσαι πραγματικά για αυτά που πρόκειται να έρθουν. Γιατί σε έναν εμφύλιο πόλεμο δεν θα ακουστούν ούτε προτάσεις, ούτε θα αρθρωθεί δημόσιος λόγος με περιεχόμενο, ούτε θα επιτραπεί στην κοινωνία απερίσπαστη να γνωρίσει τους πολιτικούς της και να ακούσει τα επιχειρήματα τους.
Αντιθέτως θα σπαταληθεί το όποιο πολιτικό κεφάλαιο μας έχει απομείνει ακόμα σε κραυγές, φήμες, διαβολές, παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, αλισβερίσια και “συντροφικά” μαχαιρώματα ενώ παράλληλα θα οδηγηθούν στην πόρτα της εξόδου άνθρωποι που ειλικρινώς θέλουν να βοηθήσουν και να συνδράμουν.
Το ξέρουμε άλλωστε καλά το παιχνιδάκι ορισμένων.
Όπως ξέρουμε καλά και τα μέσα που μεταχειρίζονται για να γίνουν όλα μπάχαλο και να μην χρειαστεί να βγουν οι ίδιοι με παρρησία μπροστά στον κόσμο και να μιλήσουν πολιτικά. Με επιχειρήματα και στέρεο λόγο. Δεν είχαν ποτέ άλλωστε τέτοια ταλέντα, δεν πρόκειται φυσικά να τα αποκτήσουν τελευταία στιγμή δια της επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος.
Ο μόνος σκοπός το μπάχαλο και η μονή στρατηγική ο καφενόβιος χαβαλές. Με αυτόν είσαι ή με τον άλλον; Με την περιοχή μπορώ να είμαι; Με την περιοχή στην οποία μεγαλώνω εγώ και τα παιδιά μου; Φυσικά και μπορώ. Άντε στο διάολο λοιπόν! Και τον νου σας. Όλοι στο τέλος είμαστε αναλώσιμοι, περαστικοί και “ουδείς αναντικατάστατος”. Οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό πάει σούμπιτο στον ψυχίατρο για συνεδρία……
αυτά να τα ακούνε όλοι όσο σκέφτονται εν βρασμώ και με βάση προσωπικά θέματα. Αυτοί λοιπόν δεν έχουν γνώμονα το καλό του τόπου και φαίνεται όταν χάνουν την καρέκλα πως κάνουν,….σαν αφηνιασμένοι. Εύχομαι λοιπόν η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος να έρθει για όλους.