Η ουσία της πολιτικής είναι η δικαιοσύνη, κι αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που άφησε πίσω του φεύγοντας ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου Σταύρος Τσακυράκης. Χάθηκε η δικαιοσύνη στην πολιτική; Χάθηκε κι η εμπιστοσύνη του κόσμου. Άλλωστε ο πολιτικός οφείλει να γνωρίζει τη σημασία και τις επιπτώσεις της αδικίας και δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα “ναι, αλλά οι δείκτες που έχω εγώ στα χέρια μου άλλα μου λένε”.
Γι’ αυτό, ας πάμε ν’ ακούσουμε την “πιάτσα”, γιατί καλοί είναι κι οι αριθμοί, αλλά αυτό που πρέπει να εξετάσουμε είναι τι λέει ο κόσμος έξω. Κι αυτό που ανοιχτά συζητάει είναι ότι δεν έγινε καθόλου καλή αξιοποίηση του χρηματοδοτικού προγράμματος κατά την περίοδο της πανδημίας. Αντίθετα, ήταν τόσο κακή, που έφερε σε πολύ δύσκολη θέση ακόμα κι αυτούς που πολύ καλά έκαναν και χρηματοδοτήθηκαν.
Το ότι, λοιπόν, εγκρίθηκαν π.χ. οι φούρνοι (και όχι όλοι από αυτούς) δεν φταίνε οι φούρνοι. Το ότι, όμως, δεν συμμετείχαν στο χρηματοδοτικό αυτό πρόγραμμα και πολλοί άλλοι κλάδοι, που παρέμειναν επί μακρόν κλειστοί, όπως τα εμπορικά καταστήματα και σημαντικοί επίσης κλάδοι της τοπικής μας οικονομίας, τότε σίγουρα κάποιος φταίει.
Αναμφίβολα, το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής επιλογής ήρθε σε μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους, λόγω covid, και δημιούργησε περιβάλλον ανισότητας, με διαφορετικές γραμμές επιχειρηματικής επανεκκίνησης, κόβοντας έτσι κάθε προσδοκία της μεσαίας και μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, η οποία αγωνίστηκε τελικά από μόνη της, για να κρατήσει την οικονομία της ζωντανή.
Καλοδεχούμενες οι ιδεολογικές συζητήσεις με αριθμούς και σήμερα και αύριο και χθες, όταν όμως οι πολιτικές προτάσεις έφταναν στο σημείο να προτείνουν ως λύση την γεωργοκτηνοτροφική αυτοπαραγωγή “με έναν κηπάκο και πέντε κοτούλες”, τότε η αδικία γίνεται ακόμα πιο σκληρή, μέχρι και χλευαστική.
Κλείνοντας, δουλειά της περιφερειακής αρχής είναι να οργανώνει την Περιφέρεια κατά τέτοιον τρόπο ώστε να ενσωματώνει με δικαιοσύνη όλα τα χρηματοδοτικά προγράμματα τα οποία έχει και να διατυπώνει τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν την τοπική κοινωνία, με πρώτο για την Περιφέρειά μας το ζήτημα της ανεργίας.
Αντίθετα, με τον τρόπο που διαχειρίστηκε το χρηματοδοτικό πρόγραμμα την περίοδο του κορονοϊού, υπονόμευσε με τόσο άδικο τρόπο την ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξη των επιχειρήσεων (και κατ’ επέκταση των εργαζόμενων σ’ αυτές), που σχεδόν τρία χρόνια μετά η κοινωνία της Δυτικής Μακεδονίας να το έχει στην κορυφή της ατζέντας συζήτησης.
