Τόσα χρόνια που γράφω, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τα σχόλια.
Αυτή τη φορά, όμως, έχει τη σημασία του, γιατί όλα είναι επώνυμα.
Είναι άνθρωποι με πρόσωπο, δουλειά, οικογένεια, που δεν ντρέπονται να γράφουν δημόσια τη χυδαιότητα τους.
Και κάπως έτσι καταλαβαίνεις πόσο εύκολα μπορεί να γίνει ο φασισμός καθημερινότητα.
Κάποτε λέγαμε πως οι λέξεις έχουν δύναμη.
Σήμερα το αποδεικνύουν τα σχόλια.
Μερικά “ανώνυμα”, μερικά “πατριωτικά”, μερικά “χριστιανικά”, όλα όμως βγαλμένα από το ίδιο εργοστάσιο μίσους, εκείνο που βαφτίζει την αμορφωσιά άποψη και την ύβρη επιχειρηματολογία.
Ένα κείμενο για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, για την παρέλαση του Μετώπου Νεολαίας,
για ένα κορίτσι που τόλμησε να φορέσει στο μπράτσο του ένα καρπούζι και ξαφνικά, ξεχύθηκε το απόσταγμα του διαδικτυακού θάρρους:
οι ειδικοί του καναπέ, οι σεφ του μίσους, οι εθνικόφρονες της οθόνης.
Άλλος μετρά τα ένσημά μου, άλλος το DNA μου, άλλος την “αριστερά” μου, άλλος τη “φάτσα” μου.
Κανείς, φυσικά, τη σκέψη μου.
Είναι γοητευτικό, με έναν τρόπο σχεδόν κοινωνιολογικό, να βλέπεις πώς μια φράση για την ειρήνη γεννά τόση χολή.
Πώς ένα κείμενο για τη δημοκρατία προκαλεί κρίση ταυτότητας σε ανθρώπους.
Κι ενώ εγώ “μπερδεύω τα υλικά”,
εκείνοι έχουν τη συνταγή της βεβαιότητας:
λίγο Μεταξά, λίγο Μακεδονία, λίγο Facebook και μια δόση φόβου.
Το φούσκωμα του στήθους γίνεται επιχείρημα, ο εθνικισμός ρόλος, ο σεξισμός χιούμορ.
Δεν τους αδικώ, είναι δύσκολο να κουβεντιάσεις με κάποιον που πιστεύει πως
η Παλαιστίνη είναι απειλή αλλά η Χρυσή Αυγή “παρεξηγήθηκε”.
Που θεωρεί ότι το να μιλάς για ειρήνη είναι προδοσία, ενώ το να βρίζεις γυναίκες και παιδιά είναι “πατριωτισμός”.
Που φωνάζει «Ζήτω η Ελλάδα!» και την ίδια στιγμή μισεί ό,τι πιο ελληνικό υπάρχει: τη σκέψη, τον διάλογο, την αμφισβήτηση.
Δεν τους απαντώ για να τους πείσω·
δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί εκεί που η σκέψη έχει καεί.
Γιατί ο φασισμός δεν νικιέται στα σχόλια,
νικιέται στην παιδεία, στη μνήμη και στην αξιοπρέπεια.
Αυτή που εκείνοι έχουν χάσει,
κι εμείς — ευτυχώς — ακόμη κρατάμε.
Όσο για τους “κριτικούς” που ανακάλυψαν μέσα σε τρεις προτάσεις τον νέο τους εχθρό, ένα έχω να πω:
ευχαριστώ που επιβεβαιώσατε γιατί έγραψα αυτό το κείμενο.
Δεν ήταν για σας.
Ήταν για όλους τους άλλους, όσους δεν έχουν ξεχάσει να διαβάζουν πριν θυμώνουν,
να σκέφτονται πριν μιλούν και να αγαπούν πριν μισούν.
Κι αν στο τέλος έγινα «σεφ»,
ας είναι.
Γιατί ανάμεσα σε τόσα ξύδια, κάποιος πρέπει να κρατήσει το αλάτι της λογικής.
Κοινοποιήστε γιατί χανόμαστε!
Δείτε εδώ:
https://www.facebook.com/stelios.milios.7
Και εδώ:
