Ήταν καλοκαίρι του 2008. Τότε εργαζομουν σε έναν τεράστιο εκδοτικό όμιλο. Βραδάκι γύρω στις 22.00, είχα τελειώσει από τη δουλειά, είχα πάρει μετρό κ κατευθυνομουν με τα πόδια στο σπίτι, απόσταση περίπου 500 μέτρα από τη στάση, σύνορα Δάφνης – Ν. Κόσμου. Φορούσα ένα ανάλαφρο μακρύ φόρεμα κ σανδάλια. Χτυπάει το κιν. ήταν η κολλητή μου, δούλευε τότε σε ένα καφέ, βραδινή βάρδια κ με πήρε με σκοπό να πάω να πιούμε χαλαρό ποτάκι να της κάνω παρέα. Συνεννοούμαστε κ την ώρα που κλείνω το τηλέφωνο, με το άλλο χέρι έχω βάλει το κλειδί στην πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας μου. Ανοίγω κ νοιώθω ένα σπρώξιμο από πίσω. Σκοντάφτω, κρατιέμαι όρθια κ ακούω δυνατό κλείσιμο της πόρτας. Με γυρίζει κ με δύναμη με σπρώχνει πάνω στον τοίχο. Βλέπω έναν άντρα νέο, δεν ήταν πάνω από 35, αδύνατο, ψηλό, καστανοξανθο με γυαλιά. Αρχίζει κ με ακουμπάει παντού με πίεση. Τρομοκρατημένη αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει κ σε δευτερόλεπτα θυμάμαι τι μου είχαν πει οι καθηγητές μου στη σχολή. “Στα ζορικα μη φωνάξεις βοήθεια, αλλά φωτιά”… Αρχίζω να φωνάζω ” φωτιά” σαν τρελή, να τον σπρώχνω κ να τον χτυπάω με τα χέρια κ την τσάντα μου. Πέφτουν κάτω τα γυαλιά του, με αφήνει, σκύβει τα μαζεύει, ανοίγει την πόρτα κ τρέχει…Κόσμος βγήκε στα μπαλκόνια, φώναζαν “καλέστε την πυροσβεστική”… Βγήκα από την πολυκατοικία τρέμοντας κ φώναξα “δεν υπάρχει φωτιά, κάποιος μου επιτέθηκε”.
Με θυμάμαι σοκαρισμένη…Θυμάμαι τους γείτονες να μου φέρνουν νερό, θυμάμαι να με ρωτάνε προς τα πού πήγε, να με ρωτάνε αν τον ήξερα, αν ήταν το αγόρι μου, αν με χτύπησε, αν με βίασε. Καθισμένη στο πεζοδρόμιο.
Θυμάμαι για μήνες να ξοδεύω τα χρήματα μου σε ταξί κ να παρακαλάω τους οδηγούς να με περιμένουν να μπω σπίτι. Θυμάμαι να μην κοιμάμαι κ να σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί διαφορετικά. Θυμάμαι να νιώθω “τυχερή” που δεν ολοκλήρωσε την πράξη του, που δεν έβγαλε μαχαίρι, που ζούσα κ δεν είχα βιαστεί. Που “μόνο” με άγγιξε… Θυμάμαι να περπατάω στο δρόμο, να αντιλαμβάνομαι άντρα πίσω μου, να αλλάζω πεζοδρόμιο τρέχοντας κ να τον ακούω να φωνάζει “μη φοβάσαι, δεν θα σε πειράξω, θα μείνω ακίνητος μέχρι να φύγεις”…
Θυμάμαι Τσιμτσιλη να είναι ωραίος άντρας…
Θυμάμαι Χρηστίδου να μην έχω πάει σε πάρτυ που όπως λες “ξέρουμε τι γίνεται εκεί”, αλλά να γυρίζω σπίτι μου από τη δουλειά.
Θυμάμαι κυρά Νίτσα να μην “πάω γυρεύοντας”.
Θυμάμαι κυρ Κώστα “ότι δεν φορούσα μίνι, ούτε τακούνια”.
Θυμάμαι ακόμα το πρόσωπο του…
Δεν θέλω φατσούλες “λυπάμαι”…
Θέλω να πω ότι η σεξουαλική παρενόχληση, επίθεση, ο βιασμός μπορούν να συμβούν ΠΑΝΤΟΎ κ σε όλους, γυναίκες κ άντρες.
Θέλω να πω, πως σιχαίνομαι με αυτά που διαβάζω.
Θέλω να πω, πως δε το είπα ποτέ στους δικούς μου για να μην ανησυχήσουν.
Θέλω να πω, πως στα δικά μου μάτια ο “όμορφος” ήταν τέρας..
Θέλω να πω, πως ήμουν απλά ΤΥΧΕΡΗ…
Γεωργία είμαι μαζί σου!!!
ΕΛΕΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΟΥ
