Ας “αφήσουμε” επιτέλους τους πολίτες κάθε χώρας να ψηφίζουν για τoν τόπο τους, με κριτήριο, (δικό τους και μόνο κριτήριο), την ευημερία τους κι όχι με το τι πιστεύει ο κάθε “θεωρητικός γκουρού, των think tank ανάλυσης της Δημοκρατίας”.
Οι Ιταλοί ψήφισαν για την Ιταλία, οι Ισπανοί για την Ισπανία, οι Αμερικανοί για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί
ο Τραμπ (παρ’όλα τα περίεργα που έχει κι έχει αρκετά),
πρέπει να είναι ο απόλυτος ακροδεξιός(must λέξη πλέον
στο χώρο των θεωρητικών προσεγγίσεων )
και η “ελάχιστη” Καμάλα Χάρις
η σούπερ δημοκράτισσα.
Και μάλιστα σε μια χώρα σαν την Αμερική.
Υ.γ: Είχα βαρεθεί να ακούω για “το ρατσισμό του Τραμπ έναντι των Αφροαμερικανών και των Πορτορικάνων”. Η συντριπτική του όμως νίκη και στο χώρο αυτών των πολιτών, διαλύει τους μύθους που δημιούργησαν οι ABCήδες και οι Νew York timηδες με τις “σοβαρές τους έρευνες”.
Εννοείται πως δε θεωρώ τον Τραμπ ως τον κορυφαίο ηγέτη
με τόσες λανθασμένες ιδέες που έχει ( αμβλώσεις, όπλα…).
Όμως από το να κυβερνάει την μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο, ένας γηραιός κύριος με τεράστια προβλήματα υγείας ή μια μετριότατη μαθητευόμενη πολιτικός (αν στη θέση της ήταν ας πούμε ο Ομπάμα ίσως τα πράγματα ήταν διαφορετικά), χίλιες φορές ο νευρωτικός Donald Trump.
Με κάθε επιφύλαξη όλα τα παραπάνω βέβαια. Οψόμεθα…
