Όλοι περίμεναν να έρθει το χιόνι. Η ελπίδα για την ομορφιά που θα είχε το λευκό τοπίο ήταν τόσο δυνατή που έκανε τους ανθρώπους να παρακολουθούν τα δελτία ειδήσεων με αδημονία κι ας ήξεραν ότι χιονιάς σημαίνει κρύο πολύ και προβλήματα: κλειστοί δρόμοι, παγωμένες σωληνώσεις, δυσκολίες στην επικοινωνία και άλλα. Όμως περίμεναν να έρθει το χιόνι.
Τα παιδιά για να παίξουν χιονοπόλεμο και να κάνουν «αγγελάκια» ξαπλώνοντας στο λευκό αφράτο πάπλωμα της γης. Οι μεγαλύτεροι -αν και όχι με τόσο ενθουσιασμό, βλέπεις, εκείνοι ξέρουν- ήλπιζαν να νιώσουν έστω λίγο όπως όταν ήταν παιδιά. Να αναπνεύσουν την καθαριότητα που θυμίζει φρεσκοπλυμένη μπουγάδα και να ξεγελαστούν λιγάκι.
Μπορούσαν να απολαύσουν λίγο την υποχρεωτική ησυχία και να έχουν μια πραγματικά καλή δικαιολογία για να μείνουν λίγο παραπάνω μέσα στα σκεπάσματα. Και να πιούν με λιγότερες ενοχές ένα τσιπουράκι με μεζέ. Κάποιοι θυμούνταιi ιστορίες.
Αλήθεια, πόσες ιστορίες έχουμε όλοι να θυμηθούμε από παλιούς χειμώνες; Μερικές μοιάζουν σαν όνειρα μακρινά. Δεν τις έζησες, αλλά τις ξέρεις, γεννήθηκες με αυτές. Αλλες, δικές σου, ίσως και μυστικές, που δεν τις μοιράστηκες με πολλούς, έχουν πάρει χαρακτήρα μυθικό. Οι πρώτες νιφάδες άρχισαν να πέφτουν νωρίς το απόγευμα της Κυριακής .
Το χωριό μόλις είχε σηκωθεί από το μεσημεριανό τραπέζι Αλλά οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι Είχαν δει πολλή ασχήμια στις οθόνες τους μήνες πολλούς και είχαν κουραστεί. Αλλά αυτός ο χορός από λευκά πούπουλα, που πήγαιναν και έρχονταν όπου τα φύσαγε ο αέρας, τους γαλήνευε τα μάτια και δρόσιζε τις καρδιές τους. Ίσως ξύπνησε και τα όνειρα που νόμιζαν ότι είχαν ξεχάσει.
Το χωριό καλυμμένο από το αφράτο χιόνι τούς έκανε λίγο να χαμογελούν.
