Με ανάρτησή της η κοζανίτισσα (από το Βυθό Βοϊου) καλλιτέχνης Χριστίνα Γυφτάκη (δείτε εδώ) αναφέρεται στο όμορφο θέμα με το μωρό της, το οποίο κρατούσε, σε ώρα μαθήματος, στην αγκαλιά της λέκτορας του ΑΠΘ.
“Τις τελευταίες μέρες δέχομαι κλήσεις και μηνύματα ώστε να δώσω συνεντεύξεις και να μιλήσω για το τι έγινε την τρυφερή στιγμή της φωτογραφίας(φωτό 1ο σχόλιο). Θα σου πω, αλλά μέσα από εδώ, που ξέρω πως δε θα το μοντάρεις ή δε θα με κόψεις στον αέρα. Και θα σου μιλήσω, όχι για τη στιγμή της φωτογραφίας, αλλά για πολλές στιγμές πριν από αυτήν.
Ξέρεις πως πάω στο πανεπιστήμιο; Με το καροτσάκι, μια διαδρομή 20’ την κάνω σχεδόν ώρα. Ψάχνω να βρω τις απαρκάριστες διαβάσεις πεζών, να αποφύγω τα σπασμένα πλακάκια, το πόδι μου έχει μια μόνιμη μελανιά από το σπρώξιμο για να ανέβω τη διάβαση ΑΜΕΑ. Ναι να την ανέβω, γιατί όταν την κατασκεύασαν την έκαναν με σκαλοπάτι.. και σκέφτομαι: αν σκαλώνω εγώ με το καρότσι που σπρώχνω, πως μετακινείται κάποιος με αναπηρικό αμαξίδιο;;;;
Ξέρεις γτ δεν παίρνω λεωφορείο; Γιατί δεν έχει ράμπα να το ανεβάσω.. Γτ κάποιος θα πρέπει να με βοηθήσει να το σηκώσω και κάποιος να το κατεβάσω στη στάση, την οποία μπορεί να τη χάσω γτ στο λεωφορειο θα είμαστε τόσο κολλητά ο ένας στον άλλο που θα πρέπει να παλέψω για να βρω πέρασμα.. κι αν τη χάσω.. πάλι 4×4.
Ξέρεις γτ δεν πάω με το αμάξι; Γτ μου το διέρρηξαν 7φορές και τις δύο τελευταίες μου κλέψανε το παιδικό καθισματάκι. Θα πρέπει λοιπόν να κουβαλάω και καρότσι και κάθισμα και όλη την προίκα μου.
Τώρα.. ξέρεις που μένω; Στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, πολύ κέντρο, στον 2ο πληθυσμιακά δήμο της χώρας. Την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, τη νύφη του Βορρά, την ερωτική πόλη, αυτήν που υποδέχεται χιλιάδες επισκέπτες από όμορρους δήμους, περιφέρειες και από όλο τον κόσμο. Αυτή που στοχεύουν να την κάνουν τουριστικό προορισμό όλο το χρόνο.
Τώρα δες τη φωτογραφία (1ο σχόλιο).
Ξέρεις πόσα άλλα άτομα βρίσκονταν στο χώρο; Αρκετά. Πόσοι άλλοι φοιτητές μπαίνουν καθημερινά στην αίθουσα που βλέπεις; Εκατοντάδες!
Ξέρεις με τι άγχος και θυσία σπουδάζουν όλοι αυτοί;
Ξέρεις πόσοι από αυτούς έχουν παιδιά; Πολλοί. Πόσοι από αυτούς δεν σκέφτονται να κάνουν παιδιά; Ακόμα περισσότεροι… «Ελλάδα χώρα γερόντων», «..μείζον πρόβλημα η υπογεννητικότητα»…
Γυναίκες άντρες, σε μια υπερπροσπάθεια να είναι συναγωνίσιμοι στην αγορά εργασίας, να εξελιχθούν ως άνθρωποι, να αυξήσουν το εισόδημα ώστε να μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα, το σούπερ μάρκετ, τη βενζίνη, τον ΦΠΑ, το ενοίκιο, μέχρι που θα συνειδητοποιήσουν πως δεν φτάνουν και θα προσπαθήσουν να βελτιώσουν τα σκιλς τους για να αυξήσουν το εισόδημα για να πληρώσουν το ρεύμα, το σούπερ μάρκετ..με θυσίες.. και με άγχος
Μην κάνετε λοιπόν τους ανθρώπους να πέφτουν από τα μπαλκόνια, οδηγήστε τους να πέφτουν με τα μούτρα στο διάβασμα, στον έρωτα, στην αμοιβόμενη εργασία. Μη μοιράζετε επιδόματα, δημιουργήστε συνθήκες. Δεν χρειάζεται να αυξήσετε το ωράριο των σχολείων. Τα παιδιά έχουν ανάγκη τους γονείς τους, μην τους τους στερείτε. Μην επιδιώκετε να φτιάξετε ρομπότ… Μην μας εξαντλείτε..
Τώρα ξανακοίτα τη φωτογραφία..
Βλέπεις τη Νέδα (τη μικρή); Είναι ό,τι διάβασες παραπάνω κι ακόμα περισσότερα.
Βλέπεις την Κα Βλάχου; Είναι ο κάθε ένας από εμάς που προσφέρεται να βοηθήσει. Βλέπεις την αίθουσα; Είναι αυτή η πόλη, αυτή η χώρα.
Βλέπεις κανέναν άλλο;
Η συμμετοχή μου στα σόσιαλ είναι όση μου επιτρέπει η εργασία μου και μόνο για αυτή. Όπως θα δεις πέρασε χρόνος μέχρι την επόμενη ανάρτηση.. βλέπεις κανείς δε χρειάζεται στη δούλεψή του μια έγκυο freelancer ηθοποιό που δε θα μπορεί να χορεύει, να τραγουδά, να κάνει δεκαπέντε κωλοτούμπες και πιρουέτες, να λυγίζει κουταλοπίρουνα, να βγάζει φωτιές από το στόμα ή να σταματά το γύρισμα για να θηλάζει…. ενωμέν@ θα νικήσουμε. Καλή δύναμη σε όλ@ς μην τα παρατάτε, αξίζει τον κόπο!!!
•όσους εμπλέκονται με τη φωτό, τους ευχαριστώ, είναι υπέροχοι άνθρωποι, και είναι πολλοί!!!
