ΝΤΙΝΟΣ ΜΑΛΟΥΣΗΣ.
Μια πεντακάθαρη ψυχή, που μας βαρέθηκε κι έφυγε τόσο νωρίς.
Είκοσι φορές ξεκίνησα να γράφω κι άλλες τόσες σταμάτησα. Όχι όμως. Αυτό το παιδί αξίζει έναν τεράστιο, γεμάτο αγάπη αποχαιρετισμό.
Τον γνώριζα από μικρό παιδί. Μαζί παίζαμε μπάσκετ στο γήπεδο. Εννοείται πως ήταν ένα έτος φωτός καλύτερος από μένα.
Μόνος του έπινε τον καφέ του χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Στο δικό του ( όμορφο, άσχημο ποτέ δεν κατάλαβα) κόσμο.
Κάθε φορά που με έβλεπε μου έλεγε:
“Ρε Βασίλη, θυμάσαι που παίζαμε μικροί μπάσκετ; Αλήθεια ήμουν τόσο καλός”;
Το “ήσουν παικταράς” (η αλήθεια δηλαδή) τον έκανε να χαμογελά.
Η επόμενη ερώτηση ήταν αν πίστευα ότι ο κόσμος τον γνωρίζει. Κι όταν του έλεγα ότι όλοι τον ξέρουν, ήταν έτοιμος να βουρκώσει. Σα μικρό παιδάκι.
Σε ήξεραν ρε φίλε. Δε σου λέγαμε ψέματα. Όλοι σε ήξεραν κι ΟΛΟΙ σ’ αγαπούσαν.
Κι όχι μόνο γιατί έπαιζες καλό μπάσκετ.
Αλλά γιατί είχες πεντακάθαρη ψυχή.
Ένα σπάνιο χαρακτηριστικό που λείπει από εμάς “τους καλούς ανθρώπους”.
Εκεί που είσαι τώρα, όλοι θα σ’ αγαπάνε και θα σε σέβονται. Γιατί το αξίζεις.
Γιατί ήσουν, είσαι και θα μείνεις για πάντα
ο Ντίνος ο παικταράς.
Καλό ταξίδι αγόρι μου…
