Έφυγε σε μια περίοδο της ζωής του που έκανε όνειρα , ήθελε να έχει χρόνο για τον εαυτό του, χρόνο που να μπορούσε να διαθέσει όπου, όπως και σε όποιον ήθελε… Δεν πρόλαβε, λίγους μόνο μήνες από την συνταξιοδότηση του, έδωσε έναν ακόμη αγώνα με θάρρος και αισιοδοξία. Δεν σταμάτησε στιγμή να χαμογελά και να δίνει κουράγιο στα παιδιά του, στους δικούς του , στους φίλους του, επιδεικνύοντας μεγαλείο ψυχής.
Συνάδελφε και φίλε Κώστα..,
Αυτά τα λόγια έχουν παραλήπτη εσένα που έφυγες , χωρίς να το πιστεύουμε, σαν να μην σε άγγιξε ποτέ ο θάνατος, δεν σου άρεσαν ποτέ οι γκρίνιες , τα μοιρολόγια και τα πολλά τα λόγια, γι αυτό κι εμείς οι συνάδελφοι σου στη ΔΥΠΑ (ΟΑΕΔ) Κοζάνης σε αποχαιρετούμε …(σου άρεσε η ποίηση.!!)
Μες στο ταξίδι είναι η λύπη
Μες στο ταξίδι είναι η λύπη.
Τριγυρίζει τη γη σα βασίλισσα στην άμαξά της,
με μια σκέπη απλή χωρίς περιδέραια χρυσά,
δαχτυλίδια ή άλλα κοσμήματα
μ’ ένα χαμόγελο αδιόρατο μόνο
πάνω στα χείλη της. Τα ταξίδια, γνωρίζει,
είναι μακρά. Η ζωή είναι σύντομη.
Μόλις που πρόφτασα κι αντάλλαξα έναν
θερμόν, είναι αλήθεια, ασπασμό με τον ήλιο.
Αυτό ήταν όλο. Κι η λύπη στην άμαξα.
(Νικηφόρος Βρεττάκος)
Συναδελφέ μας , σε ευχαριστούμε ολόψυχα για όλα αυτά που ήσουν και εκπροσωπούσες. Στο ατέρμονο ταξίδι σου στην αιωνιότητα, θα σε θυμόμαστε για πάντα…
Οι υπάλληλοι της ΔΥΠΑ Κοζάνης
Καλό ταξίδι!