Στο 7ο Συμπόσιο Λογοτεχνίας, που διοργάνωσε η Παρέμβαση στην Κοβεντάρειο Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης, το Σάββατο 4 Νοεμβρίου, μαθητές και μαθήτριες Λυκείων της Κοζάνης παρουσίασαν τις ποιητικές τους δημιουργίες. Πρόκειται για μαθητές/-τριες του μαθητικού περιοδικού ΟΝΕΙΡΑ ΨΥΧΩΝ, το οποίο φέτος εκδίδεται με συνεργασία του 1ου, 2ου, 3ου, 4ου ΓΕΛ Κοζάνης και του 6ου Γυμνασίου Κοζάνης, καθώς και μαθητές/-τριες του 1ου ΓΕΛ Κοζάνης, οι οποίοι παρουσίασαν την ενότητα κειμένων «Κατάθεση σκέψης… κατάθεση ψυχής».
Οι παρακάτω μαθητές/-τριες απήγγειλαν προσωπικές ποιητικές τους δημιουργίες, καταθέτοντας παράλληλα τις απόψεις και τα βιώματά τους περί ποίησης: Βάγια Σαμαρά (1ο ΓΕΛ Κοζάνης), Κατερίνα Σιάτρα (1ο ΓΕΛ Κοζάνης), Μαριάννα Αλεξιάδου (1ο ΓΕΛ Κοζάνης), Βασιλική Τσιόπτσια (1ο ΓΕΛ Κοζάνης) , Νεκτάριος Καλαιτζής (1ο ΓΕΛ Κοζάνης), Δήμητρα Ντόι (1ο ΓΕΛ Κοζάνης), Κωνσταντίνα Γιακισικλή (2ο ΓΕΛ Κοζάνης), Γιώργος Αδαμίδης (3ο ΓΕΛ Κοζάνης), Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου (3ο ΓΕΛ Κοζάνης), Εύη Γκαντιά (3ο ΓΕΛ Κοζάνης), Οδυσσέας Δουγαλής (3ο ΓΕΛ Κοζάνης), Μαρία Μαυρογιώργου (4ο ΓΕΛ Κοζάνης), Ειρήνη Πατζάκογλου (4ο ΓΕΛ Κοζάνης) και Ειρήνη Τσιπλακάκη (4ο ΓΕΛ Κοζάνης).
Παρακάτω αποσπάσματα ποιημάτων τους που απήγγειλαν οι έφηβοι της Κοζάνης στο 7ο Συμπόσιο Λογοτεχνίας. Αξίζει να τα διαβάσετε:
Ο δρόμος είναι αέναος
Ένα ατελείωτο σκοτάδι
Οι στιγμές της ζωής μου δεν έχουν πλαγιότιτλο
Μόνο μία συνεχόμενη κίνηση
Ασπρόμαυρη φυσικά
(Εύη Γκαντιά)
Πήγα σήμερα σχολείο
λέω πως δεν θέλω, θαρρώ
μα οι γονείς μου δεν δίνουν σημασία
«είναι φυσιολογικό»
(Ειρήνη Τσιπλακάκη)
Ένα πεντάγραμμο σου δίνεται
μια μελωδία να γράψεις
ζωγραφίζεις το κλειδί του Σολ
και ξεκινάει ο αγώνας.
(Μαριάννα Αλεξιάδου)
Κλείσε λοιπόν τα μάτια, άσε τις ανησυχίες να σταματήσουν,
Αυτή τη στιγμή, βρες την ησυχία σου,
Γιατί στην απαλή ομοιοκαταληξία αυτού του ποιήματος,
Θα βρείτε μια στιγμή εκτός χρόνου.
(Γιώργος Αδαμίδης)
Αν η ζωή είναι σαν τα πουλιά ,
Ασ’ την να ταξιδέψει ,
Αν η αγάπη είναι πράξη,
Θα είναι μια αγκαλιά.
(Βασιλική Τσιόπτσια)
- Μην προσπαθήσεις καν, δεν θα τα καταφέρεις .
Έτσι μεγάλωσα, αυτά μου είπανε
κι αυτά πίστεψα και εγώ.
Ποιος ήμουν άλλωστε για να μπορέσω να τους αντιταχθώ;
(Βάγια Σαμαρά)
Ένα αηδόνι κελαηδεί κάθε πρωί,
σαν αρμονική ψαλμωδία ανήμερα μεγάλου Σαββάτου
καθώς ο ήλιος ανατέλλει στο σούρουπο της ψυχής,
που θέλει να λάμψει μα η καταχνιά δεν τη αφήνει
(Οδυσσέας Δουγαλής)
Δώσ‘ της ψυχής μου βάλσαμο, θα ανθίσει θα έχει χρώμα
Θα σου μιλήσει από βαθιά του στεναγμού το σώμα
Θα σε ποτίσει λησμονιά για της πληγής το στόμα!!
Το σώμα κατακάηκε, μα η ψυχή αντέχει..
Δώσ’ της χαρά, δώσ’ της ζωή, θα δεις θα δώσει αγώνα!!!
(Νεκτάριος Καλαϊτζής)
Σήμερα ξεκίνησε κάτι αόριστο
Δεν είχε χρώμα
Είχε τη θέα μιας πόλης
Τίποτα παράξενο
Ήταν η έννοια του βάθους
(Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου)
