Για μια ακόμα φορά, ο τόπος μας -δια του Δημάρχου Φλώρινας αυτή τη φορά- βουτά στον σκοταδισμό. Γιατί πώς αλλιώς να αποκαλέσει κανείς την πράξη λογοκρισίας, μια μέρα πριν από το πιο διάσημο έθιμο της περιοχής μας, τις «φωτιές».
Ο θυμός και η δράση του Δημάρχου όπως αποτυπώθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ομολογώ πως μου προξένησε θλίψη. Θλίψη, αγωνία και εν τέλει δημιούργησε μέσα μου την ανάγκη να τοποθετηθώ ξανά παραβλέποντας το γεγονός ότι διανύουμε εορταστικές μέρες.
Στην μικρή πλατεία των Δικαστηρίων, στη φωτιά Χαμάμ, κλήθηκε να παίξει γνωστή παραδοσιακή μπάντα δρόμου. Νέοι μουσικοί στη σκηνή και νέοι/ες συμπολίτες/ισσες και επισκέπτες/τριες από όλη την Ελλάδα χορέψανε βουβά τραγούδια. Όταν όμως η νεανική μπάντα άρχισε να τραγουδάει ώστε να έχουν λόγια τα βουβά τραγούδια, η παρέμβαση του Δημάρχου επέβαλε τη σιωπή. Κι αυτό γιατί; Είτε γιατί δεν άρεσε στον Δήμαρχο που διοργανώνει τη φωτιά της γειτονιάς του, είτε γιατί θα δυσαρεστούσε τους κύκλους συμφερόντων και εκλογής του.
Επαναλαμβάνω λοιπόν, όπως έκανα στα αντίστοιχα περιστατικά του καλοκαιριού, δεν πρέπει επουδενί να επιτρέψουμε την ανάδυση του σκοταδισμού και τους εθνικισμούς να συνθλίβουν την πολιτισμική μας κληρονομιά, τις παραδόσεις μας, την καλλιτεχνική έκφραση και το κοινωνικό μας αποτύπωμα ως τόπος.
Η μουσική παράδοση, οι ντόπιοι σκοποί και οι διάλεκτοι δεν είναι απειλή. Είναι ζωντανά στοιχεία της ιστορίας, της μνήμης και της πολιτισμικής πολυφωνίας του τόπου μας. Όποιος επιχειρεί να τις φιμώσει, δεν «προστατεύει» τίποτα· αντιθέτως, αποκαλύπτει φόβο απέναντι στη διαφορετικότητα και άγνοια απέναντι στον ίδιο τον πολιτισμό που υποτίθεται ότι υπηρετεί.
Ο Δήμαρχος πρέπει να αντιληφθεί ότι διοικεί την πόλη των καλλιτεχνών, του Πανεπιστημίου, της φύσης, της βαρυχειμωνιάς, του τρένου, της τριεθνούς υπόστασης.
Σε αυτόν τον τόπο με την πλούσια πολιτισμική κληρονομιά, τέτοιες πρακτικές δεν έχουν καμία θέση. Η φίμωση της τέχνης και της γλώσσας –σε οποιαδήποτε μορφή τους– θυμίζει εποχές που θέλουμε να αφήσουμε οριστικά πίσω μας.
Η δημοκρατία δεν φοβάται ούτε τη μουσική ούτε τη γλώσσα. Αντίθετα, τις αγκαλιάζει. Και ο πολιτισμός δεν μπαίνει σε επιτροπές λογοκρισίας, ούτε σταματά με εντολές μικροεξουσίας.
