Όσο το υψόμετρο αυξάνει, η θερμοκρασία πέφτει, οι στροφές γίνονται όλο και περισσότερες, διαδοχικές και φιδωτές και οι εντυπωσιακές πλαγιές της Πίνδου σε μαγνητίζουν τόσο, που δύσκολα συγκεντρώνεσαι στο δρόμο. Τα εκχιονιστικά περνούν το ένα μετά το άλλο κρατώντας το οδικό δίκτυο διαρκώς ανοιχτό και παρά την ανυπομονησία να φθάσουμε στο χιονοδρομικό κέντρο, το μαγευτικό τοπίο μας βάζει συχνά πυκνά στον πειρασμό για μια ακόμη στάση για φωτογραφίες.
Κάπως έτσι κυλούν τα 42 χιλιόμετρα της διαδρομής από τα Γρεβενά ως τη Βασιλίτσα, την εντυπωσιακή βουνοκορφή της Πίνδου ύψους 2.249 μέτρων, που ξεπερνά τα όρια της Δυτικής Μακεδονίας, «πατώντας» πέρα από τα Γρεβενά και στο νομό Ιωαννίνων. Και είναι εδώ, στις πιο ψηλές πλαγιές του όρους Λίγγος που το 1975 ιδρύθηκε το Χιονοδρομικό Κέντρο Βασιλίτσας, αλλά
κι όπου είχαν βρεθεί οι μεγαλύτεροι χαυλιόδοντες στον κόσμο που ανήκαν στα μαστόδοντα που ζούσαν στα Γρεβενά εκατομμύρια χρόνια πριν. Έκτοτε, και υπό κρατική πλέον διαχείριση, το Εθνικό Χιονοδρομικό Κέντρο Βασιλίτσας έχει εξελιχθεί σε ένα παράδεισο χειμερινών σπορ, που προσελκύει μαθητευόμενους και έμπειρους σκιέρ, αθλητές και οικογένειες, που με σκι και snowboard γλιστρούν στις κατάλευκες πλαγιές από τα 2.115 μέτρα.
H συνέχεια εδώ:
