Από το 2019 ακούμε για τη Δίκαιη Μετάβαση. Έχουν περάσει 6 χρόνια και μέχρι στιγμής είμαστε ακόμη στην αρχή. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε όμως για ποιο λόγο δεν έχει έρθει ουσιαστικά ούτε μία επένδυση στην περιοχή μας πλην των ανεμογεννητριών και των φωτοβολταϊκών.
Το βασικό πλεονέκτημα που δίνει το κράτος για να επενδύσει κάποιος στην περιοχή μας είναι η κάθετη επιδότηση 70%. Ε και? Σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα υπάρχει ο αναπτυξιακός νόμος που δίνει επιδότηση είτε 40%, είτε 50%. Δηλαδή η διαφορά είναι ένα 20-30% σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα. Ξεχνάμε όμως κάτι σημαντικό. Η Δυτική Μακεδονία δεν έχει ούτε λιμάνια ούτε σιδηροδρομικό δίκτυο. Ποια σοβαρή επιχείρηση θα έρθει να εγκατασταθεί στην περιοχή μας όταν δεν έχει λιμάνια ή δεν υπάρχει πρόσβαση σε λιμάνια? Πως θα έρχονται οι πρώτες ύλες και πως θα φεύγουν τα προϊόντα; Ποιος επιστήμονας ή εξειδικευμένος υπάλληλος θα αφήσει την εργασία του Θεσσαλονίκη ή Αθήνα και θα έρθει στη Δυτική Μακεδονία με τις ίδιες απολαβές – παροχές;
Για τις εκτάσεις που είναι διατεθειμένοι οι δήμοι και άλλοι φορείς να παραχωρήσουν στους δυνητικούς επενδυτές δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της Δυτικής Μακεδονίας. Σε ποιο δήμο της χώρας θα πάει μια επιχείρηση να κάνει ένα εργοστάσιο που θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και δε θα της παραχωρηθεί δωρεάν έκταση; Καλώς ή κακώς η περιοχή μας δεν έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα για να προσελκύσει νέες επενδύσεις.
Για να γίνει πραγματικά μια μετάβαση σε νέου είδους παραγωγική διαδικασία και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας – που στην τελική ανάλυση αυτό είναι το ζητούμενο – χρειάζονται σοβαρές και τολμηρές αποφάσεις. Εάν η Δυτική Μακεδονία δεν αποκτήσει ένα ιδιαίτερο φορολογικό καθεστώς, μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών, έτσι ώστε οι επιχειρήσεις να είναι κερδοφόρες και να μπορούν να δώσουν περισσότερες παροχές στους εργαζόμενους , δεν πρόκειται να υπάρξει κανενός νέου είδους επένδυση, παρά μόνο φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες. Εκτός εάν η κεντρική διοίκηση των Αθηνών αυτό θέλει τελικά για τον τόπο μας.
Μαγιάγκας Γεώργιος,
