Επειδή η έννοια της Δημοκρατίας έχει ρευστοποιηθεί σε αντικρίσματα που την αλλοιώνουν, την ευτελίζουν, την χρησιμοποιούν, και την προσφέρουν σαν εξαγοράσιμο προϊόν ευκαιρίας για ολίγους. Μήπως – μήπως λέω, θα πρέπει να την ορίσουμε εκ νέου ως προαπαιτούμενο και όχι ως παράγωγο πολιτικής; Γιατί δεν είναι δυνατόν η άυλη μορφή της, να προσφέρεται σε πολιτικές συσκευασίες, με συγκεκριμένο αντίτιμο κοινωνικής επιβάρυνσης.
Πριν από πενήντα περίπου χρόνια και ενώ έχουμε υποστεί την βαναυσότητα της χούντας με τη Δημοκρατία μας στο «γύψο», ο Ανδρέας Παπανδρέου (αν και μόνο ένας ήταν ο Ανδρέας) έγραψε: Η Δημοκρατία στο απόσπασμα (εκδόσεις Καρανάση ). Έχοντας έντονες τις οδυνηρές μνήμες από την επταετή τυραννία, επιχείρησε να επισημάνει την αξία της Δημοκρατίας και τη σημασία της ως το ύστατο οχυρό της Λαϊκής βούλησης σε μια Κοινωνία Ελεύθερων Πολιτών. Παράλληλα όριζε ως προϋπόθεση την επαγρύπνηση του Ελληνικού Λαού να την υπερασπίζεται από ένστολους ή άστολους που ελλοχεύουν.
Από τότε πέρασε πολύς καιρός και για μας τους μεγαλύτερους που νιώσαμε τις πληγές της Δημοκρατίας μας από τους δεσμοφύλακες της, αλλά και για τους νεότερους που την θεώρησαν δεδομένη, η Δημοκρατία μας ατόνησε ως υπέρτατο αγαθό και απλά την ενθυμούμαστε στην ονομαστική της εορτή! Μένουμε στην εικόνα μιας Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ως αξεσουάρ ενός Πολιτεύματος, που περιφραστικά μας «αναφέρει». Πολίτες σε μια Πολιτεία που μας έχουν υψώσει Τοίχους, είτε για να μας περιορίζουν, είτε για να μας κρατάνε εκτός. Ενεός δηλαδή ένας Λαός, ικανοποιείται από το γεγονός ότι του επιτρέπουν να εκλέγει τους διώκτες του και αυτό τον καλύπτει πολιτικά. Η υποψία ότι μας κυβερνά μια πλειοψηφία που στην ουσία είναι μειοψηφία του συνόλου της αντιπολίτευσης και της αποχής δεν μας απασχολεί, απλά το θεωρούμε φυσική παθογένεια της Δημοκρατίας μας.
Εθισμένοι να αποδεχόμαστε ότι μας επιβάλλεται, περιοριζόμαστε σε μια ΑΝΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ που μας αποτιμά με χαρακτηριστικά ΚΑΤΟΧΗΣ. Έτσι αδύναμοι να υπερασπιστούμε τα Συνταγματικά μας Δικαιώματα, παραβλέπουμε τις θεσμικές εκτροπές και ότι γεννά τη διαφθορά, την παρανομία, την κυβερνητική αλαζονεία, αποδεχόμενοι ένα ένοχο Δίκαιο που μας εξοντώνει. Με σκυμμένα κεφάλια παρακολουθούμε υψηλότατο στέλεχος της κυβέρνησης (πάνω που είπαμε γλυτώσαμε από τους υψηλοτάτους, μας σβερκώθηκαν αυτοί) να δηλώνει ανερυθρίαστα: «Εμείς ως πλειοψηφία, θα αποφασίσουμε αν είμαστε ένοχοι». Θαυμάστε τον! Όπως θα πρέπει να θαυμάσουμε την αξιολόγηση των Πολιτών εκ μέρους κρατικών λειτουργών, που προθυμοποιούνται να μεταφέρουν από το ακινητοποιημένο αμάξι της την ωραιότατη αοιδό στο σπίτι της, ενώ αρνούνται τη μεταφορά της Κυριακής Γρίβα και την αφήνουν απροστάτευτη στα χέρια του δολοφόνου της. Όπως θα πρέπει να θαυμάσουμε την αδιαφορία της Πολιτείας που γέννησε τραγωδίες στη Χώρα μας, ξεκινώντας από το Έγκλημα στη Μαρφίν, στη Μάνδρα, στο Μάτι, στα ΤΕΜΠΗ.
Γεμάτη θαυμαστικά η Δημοκρατία μας… Τι να πρώτο αναφέρεις; Την αθέτηση των υποσχέσεων από τον κ. Μητσοτάκη στους Συνταξιούχους, για τα παρακρατηθέντα του Κατρούγκαλου (καλά κοροϊδεύετε ηλικιωμένους ανθρώπους που ανέστησαν την μεταπολιτευτική οικονομία της Ελλάδας και έδωσαν την μισή περίπου σύνταξή τους, για να διασωθούν οι Τράπεζες και η Χώρα). Την εργασιακή ανασφάλεια, που επέφερε και δεκατριάωρη εργασία. Την δημιουργία Σκανδάλων κατά συρροή που έχει ρίξει στην απελπισία εκατομμύρια συμπολίτες μας. Την Ακρίβεια που απλώνεται σαν Λιμός στην Ελληνική κοινωνία. Τους χαμηλούς μισθούς και συντάξεις που μας κατατάσσουν στις τελευταίες θέσεις της Ε.Ε. ή την υποκειμενική φτώχεια που με στοιχεία της EYROSTAT είμαστε στην τελευταία – τελευταία θέση των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι να πρωτοθαυμάσεις στη Δημοκρατία μας…
Όμως δεν μας παραξενεύει αυτή η χωρίς όρους παράδοσή μας; Δεν αναρωτηθήκαμε πως αυτός ο Λαός των «ΟΧΙ» και της «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ», του 114 και του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, να έχει χάσει τον αυτοσεβασμό του; Τι του συνέβη; Μήπως υπάρχει ένας Ντετερμινισμός που τον υποβάλλει σε ύπνωση; Μήπως τα κυρίαρχα ΜΜΕ πανελλαδικής εκπομπής, που βρίσκονται σε κυβερνητική επίβλεψη, ή στα χέρια μιας ομάδας «ολιγαρχών», δεν συστήνονται με όρους της δεοντολογίας τους, στους Πολίτες; Δεν τους ενημερώνουν όπως οφείλουν, προβληματίζοντας την νόησή τους, αλλά τους αποπροσανατολίζουν χειραγωγώντας την πολιτική τους σκέψη; Κάτι φταίει δεν μπορεί. Δεν μπορεί η Δημοκρατία μας να δέχεται Κοινωνικά αποκλεισμένους και να μην αντιδρά. Δεν μπορεί να μεταβάλλεται κατά το δοκούν. Αυτό δεν είναι Δημοκρατία, είναι μια εξευγενισμένη μορφή Δικτατορίας. Είναι μια ελαστική Δημοκρατία. Εκτός και αν βολευόμαστε σε μια ελάχιστη Δημοκρατία, με χορηγίες ΕΠΑΙΤΕΙΑΣ…
Μαγκλάρας Βασίλης 6/11/2025 [email protected]
