Οι γονείς μας, αγράμματοι αλλά μορφωμένοι, πλούσιοι κι οπλισμένοι με αξίες, φτωχοί στα υπάρχοντα, γνώριζαν τη ζήση της ζωής τους.
Πάνω από όλες τις αξίες, για τις περιόδους ’40, ’50, ’60, μέχρι και την δεκαετία του ’90 είχαν στην καθημερινότητά τους την εργατικότητα, την αυτάρκεια, την ολιγάρκεια και τον σεβασμό.
Σήμερα οι εποχές χαρακτηρίζονται από την σπατάλη, την πλεονεξία και την ασέβεια στην γη.
Εμείς παιδιά των γενιών, εκείνων των περιόδων, όσοι πήραμε από τις αξίες αυτές, αναγνωρίζουμε την αξία του δημογραφικού.
Πλην όμως, πολλά από τα σπουδαγμένα, « μορφωμένα παιδιά » της υπαίθρου, απαρνήθηκαν την καταγωγή τους.
Ξεγελάστηκαν από τα λαμπερά φώτα των πόλεων κι έμειναν εκεί στις πόλεις μόνιμα, ακολουθώντας δρόμους αλλοτινούς.
Σήμερα όλοι αυτοί είναι συνταξιούχοι και προτιμούν την ζωή της πόλης.
Όλοι τους πρέπει να γυρίσουν στα χωριά τους.
Όσο για την φορολογική πολιτική, ένα είναι το μέτρο.
Οι Έλληνες που ζουν μόνιμα στα χωριά, να πληρώνουν μηδαμινό φόρο, μηδαμινό ΕΝΦΙΑ.
Αντίθετα όποιος θέλει να κατοικεί στα αστικά κέντρα πάνω των τριάντα χιλιάδων κατοίκων να πληρώνει τους φόρους στο ακέραιο.
Πολλά έχω να προσθέσω και να πω στους κατέχοντες την εξουσία , αλλά ο μη έχων ώτα , μηδέ ακουέτω.
Χάρηκα
Στέφανος Βαβλιάρας
