Η στάση της κυβέρνησης στα ζητήματα της ενέργειας δυστυχώς χαρακτηρίζεται από ευκαιριακή προσέγγιση και όχι από μακροχρόνια, σταθερή στρατηγική.
Σε πλήρη ταύτιση με το δόγμα Drill Baby Drill και με το βλέμμα στραμμένο στις δημοσκοπήσεις και τις εκλογές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σηματοδότησε υπαναχώρηση από την πράσινη ατζέντα, δίνοντας το έναυσμα για περαιτέρω στήριξη των ορυκτών καυσίμων –ιδίως του ορυκτού αερίου– συνοδευόμενη από υπερβολικές θριαμβολογίες και επικοινωνιακά show, για τον νέο μεγαλοϊδεατισμό των εξορύξεων υδρογονανθράκων στις ελληνικές θάλασσες.
Την ίδια ώρα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διαγκωνίζονται για το ποιος συνέβαλε περισσότερο ώστε να «βγει από τον βυθό ο αμύθητος πλούτος», θυμίζοντας άλλες εποχές, όταν και τα δύο κόμματα (και όχι μόνο) πλειοδοτούσαν στη στήριξη του λιγνίτη. Μια πολιτική που οδήγησε στο διακομματικό λάθος της Πτολεμαΐδας 5 και άφησε την περιοχή σε αδιέξοδο. Και οι δύο λειτουργούν σαν να μην έχουν διδαχθεί τίποτα από τα λάθη τους.
Καθώς αυτές τις ημέρες ακούμε και διαβάζουμε πολλές μεγαλοστομίες για τις εξορύξεις και είδαμε για ακόμη μία φορά ένα κυβερνητικό επικοινωνιακό θέατρο, αξίζει να τεθούν ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα:
• Με βάση τις συμφωνίες που έχουν υπογραφεί, ποια θα είναι τα πραγματικά έσοδα για το ελληνικό Δημόσιο αν –και όποτε– αρχίσει να εξορύσσεται αέριο ή πετρέλαιο από τον ελληνικό βυθό; Μήπως τα πιθανά έσοδα δεν δικαιολογούν το περιβαλλοντικό ρίσκο που αναλαμβάνει η χώρα;
• Αν βρεθούν εκμεταλλεύσιμα αποθέματα, θα μειωθεί το ενεργειακό κόστος για τους Έλληνες; Ή μήπως ο ορυκτός πλούτος θα ανήκει στις εταιρείες εξόρυξης, που θα τον πωλούν στη διεθνή αγορά, σε διεθνείς τιμές;
• Πόσο πιθανό είναι τα πιθανά αποθέματα, που ακόμη βρίσκονται σε διερευνητικό στάδιο, να είναι τεχνικά και οικονομικά εφικτό να εξορυχθούν;
Τις ημέρες αυτές ξεκινά στο Μπελέμ της Βραζιλίας η COP30 για την κλιματική αλλαγή, ενώ οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι πρέπει άμεσα να αλλάξουμε ρότα και να απεξαρτηθούμε από τα ορυκτά καύσιμα. Ζούμε ήδη τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης και, αν θέλουμε να μιλάμε για δικαιοσύνη, οφείλουμε να θυμόμαστε ότι περίπου 600 εκατομμύρια άνθρωποι στην Αφρική δεν έχουν πρόσβαση σε ηλεκτρικό ρεύμα, παρότι βιώνουν τις ίδιες –αν όχι χειρότερες– επιπτώσεις της κρίσης.
Πρέπει να γίνει απολύτως σαφές ότι, αν η Ελλάδα θέλει πραγματικά ενεργειακή αυτονομία, η λύση βρίσκεται στις ΑΠΕ, στον σοβαρό χωροταξικό σχεδιασμό, στην αποθήκευση ενέργειας, στην εξοικονόμηση και στις Ενεργειακές Κοινότητες.
Κάθε άλλη επιλογή που μας δένει ξανά με τα ορυκτά καύσιμα απλώς καθηλώνει τη χώρα και τους πολίτες σε βρώμικες, ακριβές και μακροχρόνιες λύσεις.
