Θα ήταν πολύ εύκολο να ξεκινήσω με το χαριτωμένο λογοπαίγνιο ‘τι Λωζάνη τι Κοζάνη’ εξαίροντας τις αρετές της επαρχιακής μας πόλης έναντι της Ελβετίδας εταίρου, όμως εδώ δε χωρούν αστεία. Τα πράγματα στη Κοζάνη είναι πολύ σοβαρά και δη στον όμορφο πεζόδρομο στη συμβολή των οδών Εστίας και Δρίζη, που άνοιξε το Μάιο το Terroir.
Όμως ας ξεκινήσουμε από την αρχή. 8 άτομα, 3 από την Αθήνα, 5 από τη Θεσσαλονίκη (ξανα)δίνουν ραντεβού για ένα κολασμένο τριήμερο στα Γρεβενά. Χιόνια, κοψίδια στο πιάτο, στο τζάκι, στο open pit στην αυλή, μπριζόλες πετάγονται από εδώ, λουκάνικα από εκεί, κρασιά. Και ξανά κρασιά. Μόνο που δεν είχε χιόνια η Βασιλίτσα στα μέσα του Γενάρη. Το μόνο πλάνο που δεν ευοδώθηκε, γιατί όλα τα υπόλοιπα… Πλούσια τα ελέη. Σα να μη μας έφθαναν τα λουκούλεια γεύματα που στήνονταν στο σπίτι εν ριπή οφθαλμού, γύριζες την πλάτη για 5 λεπτά και μπροστά σου ξεπεταγόταν μια πιατέλα παϊδάκια έξαφνα, είπαμε ας εκδράμουμε και στη διπλανή πόλη για αλλαγή. Και όχι τυχαία. Άνω τελεία.
Εδώ είμαστε για να γκρεμίσουμε τους μύθους για τις επιφανειακές σχέσεις, που δημιουργούνται με όχημα τα social media και συγκεκριμένα το Facebook πουκακοχρονονάχει αλλά όχι. Γιατί έτσι γνωρίστηκα πριν σχεδόν δυο χρόνια με το θεότρελο Γιάννη Γιαννίτσα, μάγειρα και persona bigger than life. Και τα λέγαμε πάντα σαν παλιόφιλοι, για ταξίδια, για κρασιά, για φαγητό, για αρκούδες, για όλα. Όταν μου ανακοίνωσε τα σχέδιά του για την Κοζάνη, ενθουσιάστηκα και του ευχήθηκα από καρδιάς καλή επιτυχία. ‘Πότε θα έρθετε;’ μου έλεγε. ‘Εμ θέλουμε τόσο, μα είστε λίγο μακριά’ απαντούσα εγώ ρεαλιστικά αλλά το αγκαθάκι δε με άφηνε σε ησυχία. Και κατά βάθος, έξι μήνες μετά το άνοιγμα της πόρτας του Terroir, με τον Θωμά Δούρβα, εμπνευστή, ιδιοκτήτη και sommelier, να ηγείται της σάλας και τον απίθανο Γιάννη Γιαννίτσα στα όργανα ή στις φωτιές της κουζίνας, ήξερα ότι έχουμε ήδη καθυστερήσει την πρώτη μας επίσκεψη. Γιατί δε θα είναι και η μοναδική. Μια λύση για το teleportation ψάχνω και γίναμε.
